Kiara to dziewczyna, która po śmieci swojej ukochanej babci trafia do rodziców.Niestety w tej rodzinie to ona jest kozłem ofiarnym, ponieważ była nieraz upokarzana i bita przez matkę i brata. Jedyną jej pociechą jest stary naszyjnik po babci, który...
Leżę na trawie, a dookoła mnie latają motyle. Pełne wdzięku suną po błękitnej kopule nieba. Nagle pochyla się nade mną jakaś postać. Wpatruję się w parę niesamowicie brązowych oczu. Chłopak nachyla się, tak że nasze usta dzielą centymetry lecz żadne z nas się nie rusza. Nawet we własnym śnie nie potrafię być wystarczająco odważna.
Nagle słyszę głośne stukanie, które rozchodzi się w mojej głowie echem. Zdezorientowana, zanim udaje mi się zrozumieć gdzie jestem i co się dzieje zaliczam bolesne spotkanie z podłogą , niewiele zresztą wygodniejszą od mojego łóżka. Podnoszę się z podłogi i chwiejnym krokiem ruszam w stronę drzwi.
- Co? – pytam zaspana
- No nareszcie, łaskawie wstałaś – powiedziała moja „mama" witając mnie z grymasem na twarzy zarezerwowanym chyba specjalnie dla mnie – Masz szczęście, że w ogóle cię budzę.
- O tak, mam wielkie szczęście – mruczę pod nosem zamykając drzwi.
Podchodzę wolnym krokiem do szafy i wybieram pierwsze co wpadnie mi w ręce. Ubrań mam mało i nie są jakieś super modne, ale przynajmniej mam co na siebie włożyć. Bordowa bluza, biały T-shirt i czarne spodnie to chyba dobry wybór. Kiedy wciągam przez głowę koszulkę do pokoju wchodzi mój starszy brat.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Grzeczniej byłoby zapukać – mówię do niego.
- To by oznaczało, że mam dla ciebie odrobinę szacunku.
- No tak... - westchnęłam.
- Ubieraj się szybciej, za dwie minuty masz być na dole , bo inaczej tata cię nie podwiezie i zostaniesz w domu z mamą – powiedział szczerząc się do mnie złośliwie.
A do mnie powróciło straszne wspomnienie ostatniego dnia, kiedy musiałam zostać w domu z powodu wysokiej gorączki. Każdego dnia przypominała mi jakim jestem bezużytecznym śmieciem
Tak właśnie żyje się w tej chorej rodzinie, nie wiem jakim cudem wytrzymałam 4 lata. Codziennie ta sama śpiewka: wstaje, idę do szkoły, do pracy, wracam do domu, wsłuchuje że nie powinnam się urodzić, uczę się i idę spać. Typowe życie każdej szesnastolatki.
- Wyjdź – mówię do niego.
-Jeśli będę miał ochotę.
- Chcę się ubrać.
Przechodzę koło niego i nagle czuję bolesne szarpniecie w tył, przez co upadam na podłogę, już drugi raz tego ranka. Miejsce z tyłu czaszki pulsuje boleśnie.
Wychodzi śmiejąc się, a ja podnoszę się ziemi. Dwie minuty później jestem gotowa, ostatni raz podchodzę do lustra i mówię do swojego odbicia :
