Jij en jij alleen

17

Laura

Maandag ochtend of terwijl een klote ochtend! Na het feest heb ik nog een tijdje staan praten met ene Christian. Hij is erg aardig. Ik had gedacht dat hij echt een Ryan type zou zijn, maar gelukkig niet!

Isaac en mijn moeder zijn al weg. Het eerste uur viel uit voor mij. Ik gris de sleutels van tafel af. Ik sla mijn tas over mijn schouder en loop mijn huis uit. Ik draai de deur op slot en pluk mijn fiets uit de heg waar ik hem altijd tegen aan gooi. Joy had het eerste uur gewoon les dus ik moet alleen fietsen, helaas.

Als ik het plein op kom fietsen zie ik Ryan, Justin en Kayne bij het rokers hoekje staan. De enige die me aankijkt is Ryan met zijn vervelende grijns. Hij heeft zijn keuze wel gemaakt nu. Hij blijft zo vervelend doen als hoe ik van hem gewend ben. Ik rol met mijn ogen en loop door naar de ingang van school.

Christian zie ik in de kantine zitten. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en wandel vrolijk naar hem toe. 'Goede maandag morgen!' Glinster ik. Hij kijkt op. 'Goedemorgen, Lau!' Lacht hij blij terug. Ik neem plaats op de stoel tegenover hem. We beginnen een standaard gesprek.

Ryan

Met zijn drieën stappen we de school binnen. Meteen valt mijn blik op twee personen in de kantine. Ik zet mijn grijns op en ga Christian eens laten zien dat ik al bezig ben met haar. 'Goedemorgen, Lau! Wie is je nieuwe vriendje?' Zeg ik achterlijk. Zij weet niet dat ik hem allang ken. Zij moet dat ook niet weten, als ik het van Christians gezicht af moet lezen tenminste. Ze zucht. 'Dit is Christian, een vriend van me.' Mompelt ze. 'Oh hallo Christian! Ik ben Ryan!' Zeg ik met een neppe lach. Hij doet hetzelfde. 'Luister, Laura is al van mij dus je zoekt maar een andere bezigheid!' Lach ik zogenaamd vriendelijk. 'Keus is gemaakt dus...' Mompelt Laura. 'Wat had je dan gedacht, liefje?' Grijns ik. 'Niks, ik zag dit al aankomen.' Glimlacht ze terug. Ze staat op van haar plek en loopt weg. Mijn grijns verdwijnt abrupt als Laura uit het zicht is.

'What the fuck doe jij hier!' Roep ik kil. 'Jij!' Kaatst hij fel terug en staat op van zijn plek. Ik grijns. 'Jammer dat je nog leeft Ryan, ik dacht dat ik goed gericht had.' Grijnst hij. Agressie borrelt flink omhoog. 'Je had prima gericht, maar strijders als ik gaan niet zomaar dood.' Dis ik hem. Hij grijnst scheef. 'Het kan nog, vriend.' Is het enige wat hij zegt en loopt weg. 'Hey!' Roep ik naar hem. Hij staat stil en draait zich tot me om in een koele houding. 'Laura is de mijne, oude regels blijven gelden.' Roep ik. 'Oude regels? Ha!' Met een vies gezicht komt hij langzaam terug lopen. 'Net als die regels met de drugs toen zeker?' Lacht hij vies naar me als hij tegenover me staat. Ik kijk hem met samengeknepen ogen aan. 'Het kan bij jou ook nog.' Zeg ik fel. Hij fronst zijn wenkbrauwen, hij snapt het niet. 'Jij kan ook nog dood, vriend.' Grijns ik en bots tegen zijn schouder aan als ik langs hem loop.

Eén dilemma blijft door mijn hoofd heen dwalen. Moet ik Laura waarschuwen voor hem of moet ze er zelf maar achter komen, want ze zal er achter komen, maar dan zal het waarschijnlijk al te laat zijn.