Tell me, would you kill? (Foxface THG fanfiction)

Hoofdstuk 9

Als ik wakker wordt weet ik wat voor dag het is. Vandaag worden we in de Arena gegooid. Ik sta langzaam op, en kijk niet eens wat ik aantrek. We krijgen toch speciale kleren voor in de Arena aan. Ik ontbijt ontzettend langzaam, maar het gaat een stuk sneller als Gunnar binnenkomt. Hij werpt me -zoals gewoonlijk- een vernietigende blik toe en gaat zitten. Hij laat een Avox zijn bord volladen, en ik herken haar. Het is de Avox met wie ik heb 'gepraat'. Ik glimlach naar haar, en ze lacht onopvallend terug. "Wat zit je nou dom te lachen. Haal die grijns van je smoel," zegt Gunnar hatelijk. Ik wil weer bang wegkruipen, maar dan komt Fannia binnen. "Niet voor jou," antwoord ik brutaal, ik wil me toch nog één keer verzetten tegen hem. Tegen zijn kleinerende gedrag en zijn rotopmerkingen. "Wat is hier aan de hand? Gunnar, ik hoorde je wel, nou moet je eens even goed luisteren..." roept Fannia. Eindelijk neemt ze het voor me op. "Dit meisje heeft evenveel recht om te winnen als jij. Je hoeft je niet verheven boven haar te voelen, ze heeft misschien een lager cijfer, maar ze doet harder haar best dan jij. Je hoeft niet zulke vervelende en kleinerende opmerkingen te maken, want ze doet wat ze kan en dat doet ze goed. Daar kun jij nog wat van leren. Kom je mee, Finch?" vraagt ze en neemt me mee. "Oké, vandaag gaan jullie de Arena in. Kun je ook maar iets met wapens?" vraagt Fannia. Ik schud mijn hoofd. "Nee..." fluister ik. "Oké, dan ren je gewoon weg van de Hoorn. Je kunt hoogstens proberen een rugzak mee te pakken, maar waag je absoluut niet in het gevecht. Ik durf te wedden dat je nog een heel eind kunt komen," zegt ze met een knuffel en een glimlach. Ik lacht terug. "Dankjewel." Dan wordt er omgeroepen: "Willen alle tributen naar de Hovercraft komen?" Ik kijk Fannia voor de laatste keer aan. "Succes," zegt ze. Haar Capitoolstem is verdwenen, en haar echte stem is lief. Ik glimlach en loop met opgeheven hoofd naar de Hovercraft. Ik zit tussen twee tributen in die ik niet ken. Twee vrouwen met een soort injectiespuiten lopen langs, en om de beurt krijgt iedereen een tracker. Ik doe mijn ogen dicht als ik aan de beurt ben, maar dat haalt de pijn niet weg. Ik voel de bobbel onder mijn huid zitten, en tranen springen in mijn ogen van de pijn. Ik probeer er niet aan te denken, maar dat is lastig. Dan stijgt de Hovercraft op en de rit naar de Arena is begonnen.

Als de Hovercraft land lopen we één voor één naar buiten. Iedereen gaat naar een eigen kamer. Ik krijg neutrale kleren aan, en er wordt me uitgelegd dat ze warmte vasthouden bij kou en je koel houden bij hitte. Ik luister maar half, en wacht eigenlijk bijna op de stem die om zal roepen dat we in onze buizen moeten gaan staan. En als die stem er is maakt de angst zich weer meester over mij. Ik neem plaats in de buis, en heel langzaam gaat hij dicht. Het platform komt in beweging en even later sta ik in de Arena, op mijn voetstuk. Ik kijk om me heen. Mijn ogen wennen langzaam aan het felle licht en als ik weer wat kan zien zie ik bos. Bomen, gras, mos, struiken. Een meer, de Hoorn. Ik kijk om me heen en zie de rest van de tributen. Bijna iedereen staat klaar om van zijn voetstuk af te rennen, nog 49, 48, 47 seconden. Ik kijk welke kant ik op zal rennen. 35, 34, 33. Waarom duurt dat aftellen zolang? Als ik mijn evenwicht verlies heb ik een probleem. 21, 20, 19... We zijn al over de helft. Ik vind Gunnar op zijn voetstuk, en hoop stiekem dat hij er vanaf valt voor de gong klinkt. 10, 9, 8... Bijna... 4, 3, 2, 1... 0. De gong klinkt. The Games are on.

Heyhey :)

Ik weet dat niet alles klopt, maar het is lang geleden dat ik het boek heb gelezen (slechte ik, I know...)

Ik doe het dus in grove lijnen, maar vanaf nu, de Arena, kan ik alles laten kloppen. Ik heb namelijk zo mijn mannetjes.... Nee grapje, gewoon een handige site gevonden :)

Ik hoop dat jullie het leuk vinden ;)

Xx