Çok seviyordum, çok fazla. Ama olmadı işte, sevmedi o. Ya da seviyordu belki, bu sadece küçük bir umut. Belki de seviyormuş gibi yapıyordu. Sonumuz belliydi zaten. Biz diye bir şey asla olmayacaktı. İnsan sonunun nasıl olacağını bile bile ister ya hani, tam da o işte. Gittikten sonra boşlukta kaldım ben. Belki de yerini doldurmak istemedim. Bütün hayallerim sendin benim bu yüzden unutamadım seni, denedim olmadı. Unutmaya kıyamadım. Gülüşüne aşık olmasam unuturdum belki. Ama çok yoruldum ben. Beklemekten çok yoruldum. Ama merak etme beklerim ben seni canım çok yanar belki ama gene beklerim. Bazen senden nefret edemediğim için kendimden nefret ediyorum aslında ben hep kendimden nefret ediyorum. Çünkü çok şey istedim ben, ilk defa gerçekten mutlu olmak istedim, onunla olmak istedim. Ona sen benimsin demek istedim. Mesela ona sadece bi kere sarılmayı ya da onun gözlerine bakarak uyuya kalmayı. Ama sadece isterim. Ben sana çok bağlandım farketmeden. Kaybedince anladım. Yapamadım sensiz. Kendime soruyorum. Hiç mi sevmedi? Hiç mi özlemedi? Belki özlemişsindir yada bi gün özlersen gurur yapma gel tamam mı? Yerin asla değişmeyecek, hala bıraktığın yerdeyim. Belki sen benim değilsin ama ben hala seninim.
