Switching Canberra

Hoofdstuk 3

De wekker maakte me om half zeven wakker. Ik kreunde en realiseerde me hoe moe ik was. Ik had verschrikkelijk geslapen.

Onder me hoorde ik de geluiden van Kara die soepeltjes uit haar bed sprong. Zij had duidelijk geen ochtendhumeur, ik wel, helaas. Ik had haar gisteren alles verteld en het was nogal laat geworden.

Ze kwam naast me staan. 'Kom je bed uit slaapkop, je moet ook nog douchen en het ontbijt is al om zes uur gebracht.' Ze had geen genade en met een snelle ruk trok ze de warme deken van me af. 'Aaaaaah!' gilde ik. De ijskoude lucht deed me verlangen naar mijn nu op de grond liggende deken.

Nog steeds mopperend rolde ik me uit mijn bed, vergetend dat ik in een hoogslaper lag. Argh, kon er ook nog wel bij. Ik viel met een bons op de grond. Kara had nu wel medelijden en hielp me overeind. 'Gaat het een beetje?' vroeg ze me.

'Ja....' Kreunde ik weer.

Ik liep achter Kara aan naar ons ontbijt, bestaande uit bruine boterhammen met kaas en jam geserveerd met een glaasje melk. Best oké.

'Kara?' vroeg ik met een halve bruine boterham in mijn mond.

'Mmm....' Antwoordde ze.

'Kun je hier vandaan eigenlijk ontsnappen?' Ik slikte mijn hap door en dronk wat melk.

Kara slikte ook haar brood door. 'Onmogelijk. Nou ja, de deur is vergrendeld en Frank en Kast met hun vrienden staan op wacht. (ik had haar mijn komische bijnaam verteld) Naast dat wemelt het hier van de sterke savants en je komt, als je al door de deur bent, niet langs het gangenstelsel want het is veel te ingewikkeld en donker.' Ik zuchtte, ik had totaal geen zin in vandaag. Nou ja, diep van binnen wel maar ik wist dat deze missie niet veel goeds kon betekenen, ook al wilde ik Will natuurlijk wel zien.

Na mijn boterhammen dook ik onder de douche om me helemaal schoon te schrobben. Kara had me weliswaar verteld dat Frank ernstig had overdreven toen hij zei dat ik stonk maar toch zeepte ik mezelf net zolang in tot ik een beetje rood werd. Ik kon natuurlijk Will niet onder ogen komen als een zwerver.

Gelukkig waren mijn kleren daar ook op afgestemd. Ze hadden voor mij een lichte spijkerbroek met gaten klaargelegd met een rood hemdje en rode allstars. Ze hadden de outfit afgemaakt met leuke armbanden. Opgetogen om dit kleine positieve puntje trok ik mijn kleren aan en zette de twee voorste plukken van mijn haar als een knotje vast op mijn achterhoofd. Ik deed ook wat make-up op: mascara, lipgloss en een beetje eyeliner. Dit had Kara allemaal al in haar badkamer verzamelt.

'Je ziet er mooi uit,' zei Kara toen ze mijn twijfelende gezicht zag.

Ik zuchtte, 'het word vast niet beter dan dit.'

Dus liepen we terug naar de kamer waar ik nog tien minuutjes mezelf extra zenuwachtig kon maken voordat Frank me kwam halen. Tegen die tijd was dat zo goed gelukt dat ik blij was dat hij er was.

Hij praatte zoals gewoonlijk kortaf, 'Meekomen.'

Ik zwaaide nog even naar Kara. 'Doei, tot vanavond.'

Kara knipoogde. 'Succes schat, denk aan wat ik je gezegd heb!' Hiermee doelde ze op het dring – Wills – huis - binnen - plan.

Franks geduld was op en hij trok me mee, Jezus wat had die vent toch een kort lontje!

Voor de zoveelste keer werd ik door de gang getrokken, ik had er al één ding van onthouden, namelijk dat je vanuit onze deur linksaf moest als je eruit wilde want dat deden we nu voor de vierde keer. Schijnbaar waren we nu dezelfde weg terug gelopen als de eerste keer toen ik hier kwam gisterochtend want we kwamen weer bij de deur aan de achterkant van de fabriek uit. Pff, gisterochtend leek alweer weken geleden..