Switching Canberra

Hoofdstuk 1

De meeste personen en het basisidee komen uit de boeken van Joss Stirling. Ik neem geen credits voor de wereld die zij heeft gecreëerd, ik heb er alleen mijn deel aan toegevoegd.

De grote golf aan de westkust van het strand trok mijn aandacht. Ik zette mijn zonnebril af om beter te kunnen kijken. Op tien meter van de kust stond een groepje dronken toeristen te roepen naar de zee, ongeveer twintig meter verder op probeerde een van hun vrienden proestend boven water te blijven. Ik vloekte en sprintte met mijn bodyboard de trap af, richting de jongen. Hij was van mijn leeftijd, rond de twintig.

Ik voelde het natte zand onder mijn voeten opspatten terwijl ik snel de jongen naderde. De dronken vrienden joelden toen ik langs rende. Terwijl ik ze negeerde dook ik soepeltjes het water in en peddelde zo snel mogelijk richting de jongen.

Ik stak mijn hand uit om hem op mijn bodyboard te trekken maar door een golf werd hij meegesleurd en kwam een eindje verder op weer boven. In mijn hoofd vervloekte ik Kevin omdat hij me met deze stroming alleen had gelaten op de post. Mijn tweede poging lukte gelukkig beter, ik trok de jongen op mijn plank en peddelde met hem terug naar het strand. Het viel me opeens op dat het al begon te schemeren. Vanaf mijn positie kon ik goed zien hoe de laatste groepjes toeristen van het strand af trokken richting hun huisjes, hotels en de beruchte bars en clubs in de omgeving.

Toen ik de jongen afzette bij zijn vrienden brabbelde ze iets over meegaan naar hun hotel.

'Niet meer in het water gaan want ik ben zo weg,' antwoordde ik en liep weg voor ze een weerwoord konden geven.

Ik was nooit zo geïnteresseerd geweest in relaties maar als ik dat al was, dan zeker niet in een van deze jongens. Het was ook wel een beetje deprimerend dat er op deze hele wereld maar een iemand was van wie ik echt kon houden, mijn zielsverwant. Ik stond er een beetje sceptisch tegenover.

Ik bedoel, hoe groot was die kans nou eigenlijk? Niemand in mijn omgeving had de zijne gevonden, mijn ouders hadden elkaar gewoon geaccepteerd maar waren geen zielsverwanten. Van mijn zus had ik geen idee, ze was een paar jaar geleden opeens verdwenen, en mijn broer had ook nog geen geluk gehad. Eigenlijk was mijn hele leven nog niet zo succesvol.

Op mijn 23e had ik dan wel kunstgeschiedenis gestudeerd maar mijn fulltime baan was niks anders geworden dan strandwacht, hier in Australië zeggen we lifeguard.

Terwijl ik mijn spullen bij elkaar zocht zag ik aan de horizon een klein bootje aankomen. Vroeger stelde ik me altijd voor dat we een normaal gezin konden zijn zonder problemen en ik was zo gek op water dat we in mijn dromen altijd heel gelukkig met een bootje erop uit zouden trekken. Helaas was mijn droom nooit uitgekomen, hoe hard ik ook mijn best deed. Nu ik 23 was had ik wel gemerkt dat zulke dingen er voor mij gewoon niet inzaten.

Het bootje legde een paar meter uit de kust voor anker. Best een mooi ding.

Ik wist dat zolang ik nog op het strand was officieel aan het werk was dus sjokte ik erheen.

Twijfelend bleef ik voor de vloedlijn staan. Ik had geen zin om weer nat te worden dus besloot ik maar te roepen naar de zware kerel die voor op het dek stond uit te kijken over het strand.

'Hé, meneer, u mag uw boot hier niet zomaar voor anker leggen aan de kust, daar hebt u een vergunning voor nodig. Heeft u die toevallig mee?'

De man op het dek staarde me aan, langzaam veranderde zijn ijzige blik in een grijns. Ik begon me ongemakkelijk te voelen.

'als u die niet heeft kunt u die wel gaan kopen in het dorp.' Ik gebaarde naar links.

De man sprak met een vreemd accent, 'ben jij niet Canberra? Canberra Jansen? Wauw ik had niet gedacht dat we je zó snel zouden vinden.'

Normaal gesproken werd mijn Nederlandse achternaam erg Engels uitgesproken maar deze man zei het foutloos. Dit beviel me niet. Hoe wist die gast mijn naam?

Dapper besloot ik in het Nederlands verder te gaan met ons gesprek, zo kon ik gelijk zien of mijn vermoeden klopte.

'Hoe weet u mijn naam?'

De man fronste even zijn hoofd en schakelde ook om naar het Nederlands.

'Wij weten wel meer van jou Canberra, misschien momenteel wel meer dan jijzelf. bovendien willen we graag dat je met ons mee komt.'

Er liep een rilling over mijn rug. 'En waarom zou ik dat doen?' vroeg ik en zette mijn handen opstandig in mijn zij. Ik was blij dat ik niet aan boord was geklommen zoals ik normaal deed bij dit soort gevallen.

Met mijn gave keek ik naar huis om te zien of de kust daar veilig was. Er was niemand.

'Oké, kijk meneer wij....' Midden in de zin stopte ik en sprintte weg in de hoop dat dit hem zou verwarren. Ik hoorde een hele hoop gevloek achter me en een plons toen de man in het water sprong. Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik langs het strandwachtershuisje rende. In mijn hoofd zag ik de route al voor me: over het duinpad en fifth avenue, dan door het dorpje en tenslotte een stukje door het bos op weg naar mijn appartement dat ik deelde met mijn broer Melbourne en een vriend.

Het duinpad ging me goed af maar zodra ik bij fifth avenue was begon ik al te hijgen en mijn pas vertraagde. Tot mijn verontrusting hoorde ik de kerel nog niet hijgen. Jezus, was het een beroeps soldaat ofzo??

Achterom kijkend sloeg ik de hoek om en liep vol tegen iemand aan.

Er stonden nog een man en een tenger meisje voor me.

'hee Can, hoe istie? Ik verwachtte al dat je moeilijk zou doen.'

Ik kon mijn ogen niet geloven, voor me stond mijn zus. Ik had haar twee jaar niet gezien en nu deed ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ik werd achtervolgd door een kerel die eruit zag als Arnold Schwarzenegger en ik tegen haar aanliep rond 11 uur 's avonds.

'Sydney?' bracht ik zwaar gechoqueerd uit.

'Jup, hoi. Maar goed, even terug naar de zaken, ga je mee?'

Ik negeerde haar vraag, 'waar was je? Wie zijn die gasten? Waarom heb je nooit gebeld?'

Ik realiseerde me dat dit ernstig op een kruisverhoor leek maar dat recht had ik nu wel.

Sydney zuchtte, 'Niets veranderd zie ik? Helaas. Jongens, de andere manier graag.'

Arnold haalde touw en een knuppel tevoorschijn.

Ik gilde keihard, niet dat iemand me hier zou horen.

'Can, luister, ik heb hier echt geen zin in slash tijd voor dus hou gewoon je mond dan is het minder pijnlijk.' Op dat moment werd het zwart.