Jazz' Story

Hoofdstuk 5

‘Geloof me. Het was geen pretje.’
Amelia is onderhand ook al wakker geworden en zit bij Elena op schoot.
‘Ember Garrison was van mijn ouders, ik ben daar geboren en opgegroeid. Mijn ouders werden vermoord en iemand anders nam de organisatie over.
Sinds hun dood hebben we ons alleen maar op vechten gericht. Ik dacht dat het om veiligheid ging, zodat wij niet werden vermoord, maar op mijn 16de ging ik op onderzoek uit.
Mijn ouders’ dood kwam niet door iemand van buitenaf. De leider van de organisatie had hen vermoord om onbekende redenen.
Nu bereidden ze zich voor op een oorlog.’
‘Ho wacht. Oorlog?’ Hunter onderbreekt me met een ongeruste blik.
‘Ja, dat zei ik.’ Ik ga verder, ‘nadat ik daarachter kwam heb ik altijd geprobeerd om te ontsnappen. Nooit gelukt.
Eén nacht hoorde ik iemand huilen. Het was Lola, een klein meisje, ze had iets slecht gedaan en zou daarvoor weggestuurd worden.
Het was de perfecte kans om weg te komen.
Tijdens de rechtspraak zei ik dat ik het had gedaan en rende ik weg samen met James.
Op een gegeven moment kwam Isaac om ons tegen te houden en toen leek het net alsof James werd doodgeschoten en werd ik meegenomen en opgesloten in een kleine kamer. Een dag later ofzo, moest ik naar een rechtspraak waar werd besloten dat ik moest blijven... En oh ja, ik was neergeschoten.’
‘Neergeschoten?’ Elena kijkt me verbaasd aan.
‘Ja, het was niet heel ernstig.’
Hunter gooit nog wat hout op het vuur. Hij lijkt totaal niet geïnteresseerd.
Ik zucht, ‘om mijn verhaal af te maken… het bleek allemaal een test te zijn.’
Nu kijkt Hunter op.
‘Een test? Waarom zouden ze jou willen testen? Je bent helemaal niks waard.’
‘En bedankt.’
‘Oké meiden, naar bed jullie.’ Hunter klapt in zijn handen.
Amelia en Elena kruipen hun tent in, en ik blijf zitten.
‘Je had het over een oorlog?’
‘Ja.’
‘Kan je er wat meer over vertellen?’
‘Hmm… even denken… nee.’
‘Meen je dit?’
‘Jup.’ Ik kijk hem aan. ‘Hunter, ik vertrouw je niet, jij vertrouwt mij niet. Waarom zou ik je geheime informatie geven?’
‘Ik vertrouw je wel.’
‘Waarom mag ik dan nooit iets doen?’
‘Omdat ik je wil beschermen,.’
‘Ik heb geen bescherming nodig!’ Ik gooi mijn kom soep kapot op de grond.
‘Dat moet ik ook nog leren.’
Ik zucht, en forceer een glimlach. ‘Ik ben iedereen kwijtgeraakt omdat ze me wouden beschermen. Ik wil jou niet ook kwijtraken.’
Hij legt een hand op mijn schouder.
‘Dat gaat ook niet gebeuren, ik kan wel voor mezelf zorgen. Wil je alsjeblieft wat zeggen over de oorlog?’
Ik sla mijn armen over elkaar.
‘Snap je niet wat “nee” betekend?!’ vraag ik iets geïrriteerder dan dat ik eigenlijk bedoelde.
‘Tuurlijk wel! Maar dit is voor de veiligheid van ons allemaal. Misschien wel van de hele wereld!’
Ik staar naar de grond en sta op.
‘Jazz?’
‘Er zijn verschrikkelijk veel mensen vermoord voor deze informatie, dus het antwoord blijft nee.’
‘Oké…’
‘Dus… neem jij de eerste wacht? Dan wisselen we rond 3 uur.’
Hij kijkt me verbaasd aan en knikt.
‘Trusten Jazzlyn.’
‘Uhuh’
Ik gaap en stap mijn tent in.
Hij is best groot voor een eenpersoonstent en er ligt een matras in het midden.
Ik kleed me om in een nachtjapon, ga liggen en klik het lampje aan.