Jazz' Story

Hoofdstuk 9

Honger en dorst is het enige waar ik aan kan denken. Mijn keel brandt zo erg, dat ik het liefste zou stoppen met ademhalen.
Ik probeer op te staan maar zak door mijn benen.
Sinds wanneer is mijn lichaam zo zwaar?
Ik wil hun aandacht. De drie dagen zijn om. Ik heb geteld.
Ik open mijn mond om naar ze te schreeuwen maar het enige wat mijn mond verlaat is een hoog piepje. Fijn.

De deur wordt opengedaan en ik word meegenomen naar de sportzaal.
Ze zetten me neer en ik ga zitten.
'Jazzlyn opstaan.'
Ik schud nee.
Ze trekken me overeind en ik duik op Isaac die een flesje water vast heeft.
Gulzig drink ik het hele flesje in één teug leeg.
Hij pakt nog een flesje en gooit die naar me toe.
'... Dankje.' Mijn stem klinkt nog steeds schor, maar doet al een stuk minder pijn.
'Hebben jullie haar geen water ofzo gegeven?' Hij richt zich tot de bewakers.
'We hebben het bevel gekregen om haar geen water te geven.'
'Onzin! We geven alle gevangenen water of ze nou iemand vermoord hebben of niet!'
Wow. De directrice heeft echt een hekel aan me.
Ik verlies mijn evenwicht en grijp naar de muur.
'Jazzlyn, als ik jou was zou ik je balans maar snel terugvinden, anders worden deze trainingen letterlijk je dood.' James tikt mijn benen onder me weg.
'James even een tikkie minder. Ze is nog steeds gewoon een mens.'
James kijkt Isaac woedend aan. 'Awh hoe lief. Je blijft gewoon een zwak voor haar hebben.'
Ik veeg de viezigheid van mijn handen aan mijn broek af en probeer op te staan.
Zodra ik sta neemt James me in de houdgreep.
Hij brengt zijn gezicht dichterbij en fluistert in mijn oor. 'Denk maar niet dat ik medelijden met je heb.'
'Heb ik ook nooit van je verwacht.'
Ik stamp op zijn voet en draai me om om een knietje in zijn ballen te geven.
Hij krimpt in elkaar van de pijn en laat me los.
Ik geef nog een trap na en ga tegen de muur staan.
Ik heb hier geen energie voor, ik ben zo moe... En de honger, die vreselijke honger zorgt ervoor dat ik haast niet kan bewegen.
'Goed gedaan.' Isaac legt een hand op mijn schouder en duwt me in de richting van de kantine.
'Wat?'
'Ga maar wat te eten halen. Maar wel terugkomen oké?'
Ik knik en loop rustig naar de kantine toe.

Iedereen kijkt me raar aan. Alsof ik een crimineel ben.
Ik pak wat brood en een extra fles water en  eet een deel op.
De rest neem ik mee terug naar de sportzaal.
Ik sta stil voor het grote raam dat uitkijkt op het bos en bijt op mijn lip.
Hoe zou het zijn bij Hunter, Amelia en Elena? Zouden ze denken dat ik ze in de steek heb gelaten?... Ik geef het niet graag toe, maar ik mis ze wel...
Ik ben Hunter dan misschien wel niet verloren door de dood, maar wel door deze organisatie.
... Mam, wat heb je gedaan?
'Jazzlyn, kom!' James pakt mijn arm net iets te stevig vast.
'Laat me los.' Ik geef hem een klap zodat hij zijn grip vermindert en trek mijn arm weg.

'Mes of geweer?' Isaac houdt beide opties voor zich uit.
'Uhm mes, aangezien we binnen zijn.'
Hij drukt op een knop en de muur rolt omhoog.
'Hoe-'
'De nieuwste technologie!' onderbreekt hij mij trots. 'We hebben alles vernieuwd. Dus nogmaals, mes of geweer?'
'Dan geweer!' Ik pak het geweer uit zijn handen.

'Oké, je kent alle regels nog. Maar er is er één bijgekomen; je mag niemand vastpakken.'
'Wat? Waarom niet?'
Ze kijken elkaar afwachtend aan, maar er komt geen reactie.
'Hallo?'
'Iedereen klaar staan!'
Ik rol met mijn ogen en ren naar achteren totdat ik het hek kan aanraken.
Ik ga in de goede houding staan en hoor iets achter me ritselen.
'Is daar iemand?' Fluister ik terwijl ik me langzaam omdraai.
'Jazzlyn?' Hunter stapt uit de bosjes.
'Hunter!'
Ik verwacht dat hij gaat zeggen dat hij me heeft gemist, of dat hij vraagt of alles goed gaat.
Maar nee. Er komt iets uit zijn mond wat ik niet had verwacht.
'Dus dit was je plan?'
'Huh?'
'Dit is waarom je me niet wou vertellen over de oorlog, of niet soms?'
'Hunter? -'
'Als ik het wist kon ik het misschien tegenhouden, maar dat wil je natuurlijk niet.'
'Natuurlijk wel!' Schreeuw ik tussen zijn adempauze door.
'Waarom ben je dan hier hè? Ik had je ook nooit moeten vertrouwen... Ik vind het gewoon jammer voor Amelia en Elena.'
Hij draait zich om en loopt weg.
'Hunter!'
Hij verdwijnt in de bosjes.