⚫BĻÍNĐ ĎIĄMOND§⚫

Απόσταση πνοής💏

Το καλοκαίρι περνούσε σχετικά γρήγορα. Οι μέρες κυλούσαν και οι καταστάσεις δεν άλλαζαν. Είχα σταματήσει να πολύ βγαίνω έξω. Δεν ξέρω γιατί ίσως γιατί με όλα αυτά που γινόντουσαν ήθελα περισσότερο να κοιμάμαι παρά να βγω μια βόλτα προς τα έξω. Μετά από τα πολλά παρακάλια  βγήκα με τις φίλες μου. Κανονίσαμε να πάμε για μπάνιο σε ένα ξενοδοχείο εγώ,Αυτός μια φίλη μου και άλλη. Ήμασταν μες στη πισίνα και με κοιτούσε αν και δεν μου φαινόταν πολύ καλά και πήγε αμέσως μετά σε μια γωνιά και έκατσε σε ένα τοιχάκι. Πήγα και εγώ κοντά του αλλά του μιλούσα και δεν μου απαντούσε τι έχει. Φύγαμε και μετά το βράδυ μου είπε η φίλη μου για Αυτόν να το σκεφτώ όλο αυτό το θέμα και να δώσω μια σωστή απάντηση. Μου έλεγε συνέχεια πόσο ταιριάζουμε και πως μια μέρα θα μαστε μαζί. Εγώ δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ ένιωθα μπερδεμένη όλο αυτό το διάστημα. Αργότερα το βράδυ κάναμε βόλτες το τετράγωνο και τον πέτυχα στην γωνία πριν την πλατεία. Εκεί καθίσαμε στη μέση του δρόμου και μιλούσαμε. Γύρω είχε ερημιά, ήτανε σκοτάδι γύρω γύρω και εκεί που ήμασταν εμείς είχε μονάχα ένα στήλο. Του είπα πως είμαι μπερδεμένη με πολλά πράγματα - δεν το πήρε άσχημα γιατί τα ήξερε όλα αυτά. Μετά μείναμε για λίγο άφωνοι και κοιτούσαμε ο ένας τον αγκαλιά. Δεν θυμάμαι πολύ καλά τι αίσθηση είχα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ο κόμπος στο στομάχι που με έπιασε και μετά που τραβηχτήκαμε ο ένας από τον άλλον γιατί εμφανίστηκε από το πουθενά ο μπαμπάς ενός παιδιού από το χωριό. Είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο μια φορά σε ένα σπίτι εκεί κοντά όπου του πρότεινα να κρυφτούμε για να τρομάξουμε τους άλλους. Καθόμασταν κοντά κοντά πάνω σε ένα πεζούλι. Μετά από ώρα βγήκαμε..