Taming the Untamed

Kabanata 1

"HEY there, babe."

Napangisi na lamang si Caiden sa napakagandang babaeng kanina pa siyang tinutunaw sa titig habang nakaupo sa isang stool malapit sa kanya. Tinititigan niya ang kabuuan ng babae na nagsisilbing tanawin sa kanya. Long legs. Gorgeous eyes. That sexy pair of breasts. And oh, that sexy ass!

Gotcha!

"Hi. I'm Britney." Di na niya namalayan na nakalapit na pala sa kanya ang babae. Napangiti naman siya nang magpakilala ito at maglahad ng kamay sa kanya.

"I'm ---", di na niya natapos ang pagpapakilala niya nang pinutol siya nito.

"No need to tell me who you are. I already know you, Orpheus."

Tila nag-init ang kalamnan niya at nagdilim ang paningin niya nang marinig ang pangalang nagsisilbing bangungot ng buhay niya. Kinuyom niya ang kamao niya. Hangga't maaari, ayaw niyang masira ang pagiging good mood niya ngayon.

At mukhang napansin naman iyon ng babae.

"What's wrong, Orpheus?" Hindi niya alam kung talagang hindi ito alam ng babae o inaasar lamang siya nito.

"Hey, Orp---", hindi na niya pinatapos ang babae.

"One more Orpheus from you, I'll kill you". Tila takot na umalis ang babae sa harapan niya.

Fuck! He messed up again. No one should call him with that name! He don't want to remember his goddamn mother who left him in an orphanage while he is on his six years of age! He don't want to remember the name he used to love when he was hearing it from his mother! He don't want to remember his mother at all!

"Loosen up, man. We're here to chill and celebrate." Di na siya nagulat nang may umakbay sa kanya. Jaxton Endymion Constantine. The owner of the bar where he's at, Bachelor's Haven.

Tama naman kasi ang kanyang kaibigan. They're here to celebrate! Nakuha na niya ang gusto niya. All he have to do is to find a perfect woman, soon-to-be bride rather, for the final testament of his adopted father.

Yes, may nag- adopt sa kanya. After seven years of waiting, waiting for his mother to come back and get him from that orphanage, may mag- asawang kumausap sa kanya at sinabing siya'y aampunin nila. Ipinangako nila sa kanya na siya'y aalagaan ng mabuti at mamahalin bilang tunay na anak. At tinupad nila ang mga pangakong binitawan. Look at him now. He may have a dark past. Pero hindi ito ang nakikita ng mga tao sa kanya. They see him as a successful CEO of his adopted father's company. High and mighty.

At ngayon, isa lang ang nakapagpangiti sa kanya. Ang kaisipang,
'Bow down to the king, fuckers!

"BATUMBAKAL, may naghahanap sa iyo!" Napailing na lamang si Kira nang marinig ang pang-apat na beses na tawag sa kanya ng kanyang bestfriend na si Azalea Selene Roshan. Kung maingay siya, kabaliktaran naman niya ang bestfriend niya. Napakainosente! Tiyak na hindi niya ito makakasama sa mga kabulastugan!

Paniguradong ang makulit niyang manliligaw na si Simon ang naghahanap sa kanya. Ngunit kaaalis lang nito kanina, wala pang labing- limang minuto ang nakalilipas! Anong bilis naman nito kung ganon!

Labag man sa kalooban ay lumabas na siya at nakita ang kanyang inaasahang bisita na naman na si Simon. Napasinghap siya nang makita sa kanang kamay ni Simon ang isang piling ng saging na hitik na hitik sa bunga. Ohmysaging!

"Ang lalaki at ang tataba naman ng mga saging mo, Simon!" Puri niya sa lalaki.

"Aba! Oo naman, Kira! Ako yata ang nagpalaki at nagpataba diyan!" Proud na proud na sabi ni Simon.

"Para sakin ba lahat yan?", Takang tanong ni Kira kay Simon.

"Oo, para sayo nga itong mga saging na dala ko. Alam ko namang paborito mo ang saging e!" masayang sabi ni Simon.

Napangiwi naman siya. Oo nga't paborito niya ang saging ngunit kung araw- araw naman siyang pinadadalhan ni Simon ng saging ay hindi niya kaya. Nakakaumay at nakakasawa din naman ito.

"Pasensya na, Simon, ngunit hindi ko na matatanggap iyan. Araw-araw mo na akong binibigyan ng saging. Di ka na ba nagsasawa?" Kasi ako sawa na e.

"Huwag na huwag mong iisiping ika'y aking pagsasawaan pa sapagkat ika'y aking iniirog, Kira."

Muntik na siyang mapasuka sa mga salitang binigkas ni Simon. Hindi niya ipinakita ang kanyang pagkadiri sa mga sinabi ng manliligaw bagkus,

"Azalea!" Tawag niya sa matalik na kaibigan.

Dali-daling siyang pinuntahan ng kaibigan mula sa faculty.

"Oh, bakit?" Takang tanong nito.

"Gusto mo ng saging, diba?" Pinanlakihan niya ito ng mata.

"A-ah, Oo naman. Akin na lang ito Simon, ha? Thanks!" Madaling sabi ni Azalea kay Simon sabay kuha ng isang piling sa kamay nito at bumalik sa faculty. Wala na namang nagawa si Simon.

"Oh, paano ba yan, Simon? Work, work, work muna ako, ha? Ingat sa pag-uwi." Paalam niya sa manliligaw at hindi na nito hinintay ang sasabihin ni Simon at pumasok na sa faculty room. Nakahinga siya nang maluwag at napangiti sa sarili.

Madaling natapos ang araw at uwian na.

"Bye, ma'am", paalam sa kanya ng kanyang estudyante na nasa ikatlong baitang.

"Bye", magiliw niyang sabi.

Dumiretso siya sa parking lot at mabilis na nakita ang kanyang sasakyan. Pasakay na sana siya nang makita niyang may umiiyak na estudyante niya malapit sa kanya at may kausap itong lalaki na  pakiramdam niya ay siyang nagpaiyak sa bata.

"Hoy, mister! Kung sino ka man, sa ngalan ng lahat ng mga santo, sumuko ka na. Lintek ka! Galing mong magpaiyak ng bat--", hindi na niya natapos ang sasabihin dahil sa biglang pagharap nito.

'Ay linsyak! Anak ng bopis naman, oh oh! Ba't ang gwapo?! Hayss. Ikaw na ba si Mr. Right? Ikaw na ba love of my life? Ikaw na ba ang icing sa ibabaw ng cupcake ko? Ayshems. Charchar lang. Ms. Batumbakal, ang ganda mong malandi! Hihihi.' isip niya sa sarili.

"What?!" Tila iritang tanong ng lalaki sakanya.

'Aba't! Ay Mali! Hindi siya si Mr. Right ko! Siya si Mr. Sungit. Hmmph!' muli niyang sabi sa sarili.

"Bakit mo pinaiyak ang bata?" Nakapameywang niyang tanong sa lalaki. Di naman ito makapaniwalang napatingin sa kanya.

"What are you talking about?!" Pabalik na tanong ng lalaki sa kanya.

"Bakit mo pinaiyak ang bata?! Ano? Di ka makaintindi?! Why did you cry cry the child?!" Iritang tanong niya sa lalaki. Alam niyang mali ang kanyang grammar. Gusto niya lamang asarin ang binata, na mukhang naasar nga.

"What the hell?! Hindi ko pinaiyak ang bata! I just saw him crying!" Tila bombang sasabog na ang lalaki.

"Sus. Di nga?" Patuloy na pang- aasar niya sa lalaki.

"Damn." Mura ng lalaki at diretsong sumakay sa sasakyan nito.

"Wag ka ngang magmura!" Sigaw niya sa lalaki ngunit hindi na narinig sapagkat pinaharurot na nito ang sasakyan.

Napairap naman siya sa kawalan. Hayss. Mga lalaki talaga.

Umupo siya para makapantay ang batang umiiyak na ngayo'y tahan na at mukhang nanuod pa sa away nila ng napakagwapong binata.

"Okay ka lang?" Malambing niyang tanong sa bata.

Di naman nagsalita ang bata at tumakbo na palayo. 'Hanep! Ilang beses akong pinag- walk out-an ng mga tao ngayon. Walanjo naman!'

Napabuntong-hininga na lamang siya at pumara na my tricycle.

So much for this day, Ms. Batumbakal.