My Life As a Cycle

Chapter 4- Mae

"Uncle bless po.

 Auntie bless po."

magalang kong sabi pagkapasok ng bahay.

 "Kumain ka na dyan", sabi ni Uncle.

"Sige po. Tapos na ko", pagsisinungaling ko.

Wala akong gana kumain.

 Gusto ko na magtago sa kwarto.

Uminom muna ako ng tubig then nag-cr bago umakyat sa taas.

Pagkaakyat, agad akong nagpalit ng pajama.

Ini-on ang electricfan.

Nagsalpak ng headset sa tenga.

Pinatay ang ilaw.

Ayan better na pakiramdam ko.

I felt the darkness hugs me.

I felt secure for the first time during this day.

I feel like myself again.

My truly self.

The one who found comfort in the dark.

Cause in this blackhole.

I don't need to hide.

I am free…

free to reminisce the past...

free to pitifully smile...

free to laugh miserably...

free to cry my heart out...

and most importantly,

free from others to see...

my worst state.

Yeah.

Inaamin ko, all this time uma-acting ako.

I acted as a girl I used to be.

Masayahin.

Kalog.

Parang walang problema.

Matapang.

But deep inside I'm breaking into million pieces.

I'm totally a shattered piece.

But no one knows.

Haha!(sarcastic)

Ang galing ko kasi umarte.

Madalas nga nakakalimutan ko na umaarte lang pala ako.

TAKE NOTE !!!

Pati sarili ko napapaniwala ko na masaya ako. 

Naramdaman kong may sumigid na kirot sa dibdib ko.

Ang sakit-sakit.

Ang sakit pero di ko maintindihan kung paano?

Bakit?

Pero hindi ko na siya iniinda pa.

Sanay na ako...

Para lang siyang anaesthesia.

Sa una lang masakit, pero pag tumagal mamanhid kana rin.

Mawawalan ka ng pakiramdam para sa sakit.

Kahit ano pang sakit hindi mo na mararamdaman basta manhid ka na.

Nagtalukbong na ako ng kumot.

At niyakap ang aking bestfriend.

Ang nag-iisang nakakaalam ng totoo kung nararamdaman.

Ang nag-iisang aking pinagkikwentuhan at saksi sa lahat ng pait na pinagdadaanan ko gabi-gabi.

"Goodnight Mae..."

--------------------------------------------------------------------------*

A/n:

Chap. 4 is short sorry! Sorry also for late update!!!

Btw, I kind of relate to this chaptie. Kasi naranasan ko na yun.

I even cried writing this. Lol:)

Please support po.

Thanksmuch *u*