Yanlızlığın kırlangıcı ruhuma ekilmiş, boş odalara bölünmüş kalbime acının tohumlarını kırbaçlıyordu. Soğuk ve yıllanmış bir yetimhane bedenime ev sahipliği yapıyor, harabe bir binanın tuğlaları; olmayan annemin çığlıklarının melodisi oluyor ruhumu okşuyordu. Büyüyen bedenime tezat düşen kalbim bir bodruma tıkılı kalmış korku hayatımın üzerindeki kara bulutta can bulmuştu. Baba kelimesinde ki bahsedilen güveni hep merak eden ben kendimi tanımazken bi babaya bile sahip değilken başka bir erkeğin varlığına güven duymayı ögerenebilcek miydim? Ben kimim? Neyim? Neyin içindeyim... Ben kime aitim?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
