Ze krijgt geen antwoord. Bruno?!. Vraagt ze nog een keer. Ze loopt naar het bed. Ze kijkt naar het bed. Ze haalt de dekens omhoog. Niemand alleen een paar kussens. De kussens liggen vol bloed. En er ligt een briefje. Op het briefje staat. Jouw haar zo mooi, jouw lippen zo zacht. Wil je Bruno terug dan wil ik jou vanacht. Daan wordt bang. Ze draait het briefje voorzichtig om. Er staat een adres. Ze is bang. Er rolt een traan over haar wang. Ze kan het niet laten en loopt naar de keuken. Ze pakt een mesje. Ze loopt naar de badkamer. Ze voelt zichzelf lichter worden. Dat lucht op.. Denkt ze.
01:21
Daan besluit om toch te gaan. Als ze Bruno niet meer ziet dan is alles voor niks. Ze denkt aan zijn stem en lieve lach. Snel trekt ze haar schoenen aan en haar jas. Ze trekt de deur open en neemt een sleutel mee. Ze pakt Bruno's fiets. Zo snel ze kan fietst ze naar de afgesproken plek. Ze zet haar fiets op slot en loopt voorzichtig het verlaten huisje in. Ze pakt de zaklamp van haar telefoon. Ze ziet iemand. Aha je bent gekomen! Zegt een best wel mooie jongensstem. Waar is bruno! Gilt Daan boos. Rustig , ik wist wel dat je mijn type was lekker pittig. Zegt hij. WAT WIL JE VAN ME IK HEB ER ALLES VOOR OVER!! Huilt Daan. Oh wat ik wil?, ik wil wel graag jou. Ze ziet de zwarte schim steeds dichterbij komen. Ze loopt naar achter. Ahw wees niet zo bang ik doe je niks. Wat wil je dan van mij!!!!. Vraagt Daan paniekerig. Jou ik wil dat je met mij verder gaat. Zegt de stem
