Yetmişli yılların başında, bir kız kardeş bir ana bir baba küçük bir evde yaşar, kendi hallerinde orta direk bir aile kimseye muhtaç değil.
Mevsim kış hava soğuktur.aile bir odada sobayla ısınmak tadır.yine aynı odada yatmaktadır.o gece uykuya dalmak hiç güç olmamıştı çünkü yorgundu ana yorgundu baba...
Çocuklarda erken uyuyorlar dı
Gecenin ilerleyen saatlerinde soba
Alevli bir şekilde yanarken ateş sıçrar döşeğe . Uykudan uyanan olmamıştır yorgunluktan birtek Kadir uyanır oda annesine babasına bağırıp uyandırana kadar evin her yerini sarar alevler...
Bir tek Kadir yarı yanık kurtarılabilir diğer aile fertleri kurtarılamaz.ve Kadir sadece altı yaşındadır.
Devlet alır kadiri bir çocuk yurduna yerleştirir bütün mahalle peşine düşer kadirin, ararlar sorarlar halini vaktini onu yalnız bırakmazlar Kadir on sekiz yaşına gelmiş ve yurttan azat edilmiştir.ne mesleği nede tahsili vardır.mahalleye gelir o yanık evin olduğu yer çoktan apartman olmuştur.belediye bir yer verir ağzını kapatması için ve oraya bir baraka yapar Kadir çiçek...
Onun çocuklugu hiç olmamıştır nazlanacak kimsesi olmadığından.hayat onu erkenden adam yapmıştır. gündüzleri hurda toplardı ve ben çocuktum evden annemin atacağı her eşyayı ona götürürdüm..Sen büyük adam olacaksın derdi, bütün çocuklara aynı şeyi söylerdi ve çocukları çok severdi., Kız kardeşinin yarısı yanmış resmini gösterirdi bize öyle ağlamaklı bakardı ki göz yaşı sanki parladı ışıldar di gözünde.
Barakanın önünde bir ateş yakar dı
Aynı ateşte hem yemeğini yapar hem ısınır dı .Kimseden yemek kabul etmezdi yardımda istemezdi kimseden kendi haline zararsız yaşardı.her gördüğümde yanına giderdim onu nedense çok Severdim
Çık sigara içerdi ateşin başında çöp şiş
Satanlarda çöp düzerdi.uc beş kuruşta oradan kazanıyordu.sakin bir hayatı vardı hiç isyan etmez hiç sinirlenmezdi mahalleli oğlum evin kokuyor müsade et temizleyelim derlerdi kabul etmezdi böyle iyi der başını eğerek.cok konuşmaz her gün içer ama bağırıp çağırmazdi kimseye bulaşmaz dı..
Senelerce böyle yaşadı monoton.evlenmeyi istemedi hiç birinin kanına girip günahını alamam diyordu mahalleliye.Kimsenin karısına kızına da ilismedi hiç.benim kaderim böyle yazılmış yapacak bir şey yok derdi gözlerini kaçırarak.belkide ağlarda kimseler görmezdi.
Bir sabah ölüsünü buldular ateşin başında uyurken ölmüş dediler hatta elindeki sigara parmağını yakmış, öldüğünden haberi bile olmamış kadersizlik çok eskiden başlamış ama çok sürmemişti daha otuzunda yoktu öldü Kadir çiçek...
Mahalleli kaldırdı cenazesinin kimsesizler mezarlığına gömdüler onu. ölünce herkes unuttu bir mezarını yapan olmadı bir kaç yıl sonra mezarıda kayboldu hayatı gibi.bazen gidiyorum mezarlığa ona dua ederken özellikle belirtiyorum bu duam sana diye öylesine bir boşluğa okuyorum Fatiha mı. Küçücükken adam olmuştu , gencecikken de toprak oldu Kadir çiçek...Bir şiir yazmıştım ona itafen:
....
KADİR ÇİÇEK
Çocukları çok severdi
Her gördüğü çocuğa
Sen büyük adam olacaksın derdi
Kendi haline sevimli pasaklı
Mahallenin serserisiydi kadir çiçek
O hiç çocuk olamamıştı
Tüm ailesini
Kaybedince bi yanginda
Hayat onu Küçücükken adam yapmışti
Yapayalnız kalmıştı beş yaşında
Bir barakasi vardı
Otuz metreden kokardı
Bir ateş yakardi akşamları
Hem ısınır hem yemek yapardı
Sevimliydi iyi huyluydu kadir çiçek
Kimseye bulaşmaz kendi halinde
Zararsız ziyansiz biçare
Gürültü yapmadan
Kavga çıkarmadan
Sessizce yaşardı kadir çiçek
Bi işi olmadı hiç
Mesleği yoktu hurda toplar
Çöp siscilere çöp yapardı
Aradığı bi toptan ekmekti
Fazlasını hiç istemezdi
Mütevaziydi kadir çiçek
Hayalleri olmadı hiç
Umutlu olmayacak kadar ağırdı
Kaderin ona sunduğu hayat
Kimseden yardım kabul etmezdi
Halinden memnun mutluydu
Kendi dünyasında yaşardı kadir çiçek
Bir sabah ölüsünü buldular
Ateşin başında elinde sigara
Kimsesizler mezarlığına gömdüler
Mezarına bi adını yazani olmadi
Bikac yıl sonra kayboldu mezarı
Her gittiğimde nerde yatiyorsan
Sanadir bu duam diyorum
Oradada kimsesizsindir sen biliyorum
Buralarda bir yerde yatıyor kadir cicek
Cemal Arikan
