Sonra; sabrının sonuna geldiğin anlar oluyor işte. Sinir uçlarına değen hayatı, "aman benden uzak olsun" dediğin insanları çekmek ve itmek arasında kalıyorsun çoğu zaman. Düşlediğin ile yaşadığın hayat arasında ki uçurumlara bazen hiç bir anlam veremiyorsun. Yanlış yaptıklarının ağırlığı bir yana, doğru yaptıklarının bile bedelini ödüyorsun. Ne kadar sorgularsan kendini, bir o kadar yorgun düşüyorsun. Bu engellenmişlik ve mecburiyetlerinin altında ezilirken sen, gözünde solgun bir bakışla aynanın karşısına her geçtiğinde, hep aynı cümleler dökülüyor dudaklarından; "herşey nasıl da olmaması gerektiği gibi "...
