' Hiç gülüşünü görmeyeceğim,kahkaların çınlatmayacak kulaklarımı.Saçlarım senin ellerinden sevilmeyecek,kokunu hiç bilmeyeceğim..Elim ayağım dolanmayacak birbirine, karışında heyecandan titremeyeceğim. Güzelliğini doya doya izlemeyeceğim.. Sana benzeyen bir çocuğu hiç öpmeyeceğim.. Kumanda kavgamız, yastık savaşımız, tatlı kıskançlıklarımız olmayacak mesela. Sana bir pazar kahvaltısı hazırlamayacağım,yada aynı fotoğraf karesinde buluşmayacağız hiç. Ağladığımda göz yaşlarımı silip, gözlerimden öpmeyeceksin.Yaşlanınca buruşmuş ellerini,yorgun gülümsemeni başka bir kadınla paylaşacaksın..Kim bilir dizlerin tutmazken hangi mezarın başında sabahlayacaksın..Buna nasıl dayanılır, bilmiyorum. Fotoğraflarına sarılmaya çalışıp,aptal çabalarımla uyuyakalacağım yine. Yada sevdiğin şarkıları dinleyerek sabahlayacağım.. Gittiği yere kadar böyle sonrasına bakılır....
Bir mutsuz son daha, bir hayalin daha enkazına geldik... Mutlu sonlara inanmam çünkü gerçeklik payı taşımıyor. Dostoyevski'nin dediği gibi "Basit ve sahte bir mutluluktansa insanı yükselten bir acı daha iyidir.."
Arkadaşlar waatped de bir kitap sadece 200 bölümden oluşuyo o yüzden daha yazmayacağım. Bu kadar dram yeter bence.. Eğer zamanım olursa komik yani espriler üzerine bir söz kitabı yazmayı düşünüyorum.. Hepinizi çok seviyordum görüşmek üzere..
