ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดวงตาเอาแต่เฝ้ามองปอยผมที่ไล้ไปตามแผ่นหลังเธอคนนั้น
ไม่รู้เมื่อไหร่ต้องคอยหลบสายตาที่น่าค้นหาดวงนั้นยามมันพยายามเพ่งมองมา
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตัวข้ารู้สึกได้ถึงจังหวะภายในอกที่เต้นรัวยิ่งกว่ากลองของนักดนตรียามที่ต้นแขนเธอได้เฉียดเข้าใกล้
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ข้าไม่รู้...
.
.
."ฮาล แม่เจ้าบอกให้ข้าบังคับเจ้าไปงานคืนนี้ให้ได้"
เสียงตะโกนเชิงตำหนิของ'แบร์รี่'ดังมาตามทางตั้งแต่เขาเปิดประตูห้องของเพื่อนสนิทของเขา 'ฮาล'ที่ตอนนี้เอาแต่นั่งจุมปุ๊กอยู่บนโต๊ะทำงาน
ฮาลหันกลับมามองแบร์รี่อย่างไม่สบอารมณ์ เขายกปากกาหมึกซึมที่ตั้งใจจะจรดลงกระดาษอย่างอ่อนช้อยลง จงใจกระแทกโต๊ะแรงๆก่อนจะกล่าวขึ้น
"เจ้าเป็นเพื่อนข้าไม่ใช่เพื่อนแม่ข้า เข้าใจที่ข้าพูดนะแบร์รี่"
ฮาลใส่อารมณ์ในคำพูดตัวเองอย่างเกรี้ยวกราด เรื่องของมารดาไม่เคยหนีไปไหนไกลกว่างานเลี้ยงสังสรรค์ที่จัดขึ้นวันเว้นวัน ความฟุ้งเฟ้อไร้ขีดจำกัดของขุนนางและข้าราชการชั้นยศต่างๆที่ไร้ความใส่ใจในเรื่องอื่นๆนอกจากว่าใครทำอะไรที่ไหนอย่างไร คนพวกนั้นมีความสนใจที่มากเกินไปในเรื่องของคนอื่น ฮาลเบื่อการถามซอกแซกในเรื่องส่วนตัวของเขามากและเขาเชื่อว่าแบร์รี่ก็ไม่ได้ชอบ
"ข้าไม่ชอบงานพวกนั้น อาหารก็ไม่ได้รสชาติดีไปกว่าพ่อครัวของข้า ทำไมข้าต้องดั้นด้นไป"
ฮาลขมวดคิ้วใส่แบร์รี่ที่ยังโบกซองจดหมายที่น่าจะเป็นการ์ดเชิญไปมาตรงหน้า"แต่รอบนี้พิเศษนะ งานนี้ไม่ใช่ธรรมดาๆเชียว"
แบร์รี่พูดพลางยักคิ้วหลิ่วตาด้วยความตื่นเต้นทำให้ฮาลฉงนกับท่าทางไม่น่าไว้วางใจของเพื่อนชาย
VOCÊ ESTÁ LENDO
[fanciction](AU) #lanternbat Most Beautiful In My Heart
Fanficไม่รู้ทำไมชอบทำร้ายฮาล 😂 อาห์ ~ เฟรนท์โซนนี่มันดีจริงๆค่ะแต่รอบนี้ใส่ความโหดร้ายเข้าไปนิดหน่อย เราไม่ได้โกรธเกลียดอะไรฮาลขนาดนั้นนะ แค่เผลอไปอ่านอะไรที่พล็อตมันน่าสนใจมานิดหน่อย