It was one more day.
With a gray sky.
Dead smiles.
Crying flowers.
And a girl wishing to die.
Death series-Book 1
|Δημοσιεύτηκε&Ολοκληρώθηκε:
Μάρτιο 2017|
cover credits i_seira_mou_tora_
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Περίμενε! Μην πλησιάζεις! Κρατάει όπλο-» ο άνδρας σήκωσε το όπλο και χωρίς δεύτερη σκέψη τράβηξε την σκανδάλη.
Και η σφαίρα σφυρίζει βγαίνοντας από το όπλο. Και σε χτύπησε. Ένα ουρλιαχτό ακούγεται. Το δικό μου ουρλιαχτό. Ο καλυμμένος άνδρας αρχίζει να τρέχει κρύβοντας το όπλο στο σκισμένο, παλιό παντελόνι του.
Δεν με νοιάζει ποιος είναι, ή γιατί το έκανε. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι κοντά στο αγόρι, που κάνει κάθε μέρα μου καλύτερη. Που δεν τον νοιάζουν τα λεφτά μου ή το ότι ήμουν ορφανή. Ίσως το μόνο άτομο που με αγάπησε πραγματικά, πέρα από τους γονείς μου.
«Κάνε υπομονή έρχεται το ασθενοφόρο!» λέω αγχωμένα καθώς χαϊδεύω το πρόσωπό του.
«Ρόουζ...»
«Όλα είναι εντάξει.» συνέχισα χωρίς να απαντάω.
«Ρόουζ» ξαναλέει όμως αρνούμαι να ακούσω αυτό που θα πει.
«Ηρέμησε και μην μιλάς...» μην το κάνεις πιο δύσκολο.
«Ρόουζ!» φώναξε.
«Τι;!» φωνάζω επίσης μην μπορώντας πλέον να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
«Το ασθενοφόρο θα φτάσει πολύ αργά!» απάντησε ξεψυχισμένα.
«Μην το λες αυτό! Θα έρθει θα σε πάει στο νοσοκομείο και θα γίνεις καλά! Μην με αφήνεις Μαρκ...»
«Θα είμαι πάντα εκεί τιγράκι... Σε αγαπάω να το θυμάσαι αυτό» μουρμούρισε ξεψυχισμένα.
Έσκυψα πάνω στο στήθος του κλαίγοντας σιγανά, αφήνοντας να με συνοδεύει η μόνη μουσική που χρειάζομαι.
Η καρδιά του χτυπάει αδύναμα κάνοντάς με να φοβάμαι ακόμα περισσότερο.
Και ξαφνικά, δίχως να πει τίποτα, δίχως να ρωτήσει, σταμάτησε.
«ΜΑΡΚ;» φώναξα τρομαγμένη.
Δεν χρειαζόταν άλλος πανικός. Ήξερε και ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος.
