Buhay Mahirap (Short-Story)

Buhay Mahirap : PRELIM

Ako si Mema Lampara At Aking Asawa ay si Pepe Malupit. Ikinasal kami noong 60 taon na ang nakakaLipas o Higit pa. At ngaun ay nasa 82 years old na kami malakas pa ang mga pangangatawan namin dahil puro gulay ang kinakain namin.

Si Pepe ang Kaagapay ko sa araw-araw na pamumuhay.

Nagsasaka Kami sa Bukidin na pagmamay ari ng aming kapit bahay. Kumikita kami ni pepe ng dalawang daan kada araw kaya sa isang Araw may apat na daan kami.

Ah, Oo nga pala nakaLimutan ko may Anak nga Pala kaming Isa. Ngunit Namatay siya dahil sa Sakit na Diabetis.

Tanda ko pa noon nung May nanliligaw sa Anak kong si Zandra. Taga mayniLa Yung Lalaki.

Nagpakasal sila dahil nga mahal nila ang isat isa. Nagbunga ang pagsasama nilang dalawa at nagkaroon kami ng apo na isa at ang kanyang ngalan ay Alexandra. Kinuha sa ngalang ALEX at ZANDRA.

Tatlong taon na nung Nakakalipas mula nung namatay si Zandra kaya nasa poder namin ang kaniLang Anak.

Nako, Napaka Gandang Babae nitong si Alexandra. Manang mana sakanyang Ina.

"La, Penging  panLoad ko Ubos na kasi Load ko diko na Mai-Chat mga Friends ko" Sbi ni Alexandra.

"Magkano ba yan apo?" Tanong ko

"500 Pengi La," Sbi niya

"Nako Apo, Pwedi bukas na Lang? Kulang pa kasi kinita namin ng Lolo mo" Sbi ko Sakanya.

"Ano Ba Yan! Yun na nga Lang Hinihingi ko Sainyo wala pa. KaiLangan na kasi Yon La. Kaya Akin na 500" Sigaw niya sakin.

"Sorry Apo wala kasing Pera BibiLi pa ng Bigas yung sinahod at pambiLi ng ULam" Sbi ko Sakanya.

"Ano ba kasing kLasing Buhay to Mga Walang Kwenta at Pakinabang" Sigaw niya at Padabog na Pumasok sakanyang Silid.

Ganyan Lagi ang Apo namin Minsan Humihingi ng Pera para daw pumuntang Jollibee, Dahil masarap daw ang mga Pagkain doon.

Minsan Na Hingi na siya ng Isang Libo. Pero DahiL Mahal na Mahal namin ang Apo namin Binibigay namin sakanya ang Gusto niya.

Laki ng MayniLa kasi yan kaya Sguro dipa sanay dito sa Probinsya.

DibaLi Kakausapin ko na Lang si Pepe tungkol dito. Tiyak ako di rin niya matitiis ang apo niya.

"Pepe, nanghihingi ng 500 ang apo natin pang Load daw niya kaiLangan para Mai Chat niya daw ang kanyang mga Kaibigan" Sbi ko Kay Pepe

"BibiLi pa tayo bigas Mema. Wala na tayong Isasaing" Sagot naman niya sakin.

"Mangutang na Lang Tayo tindahan Pepe. Ibigay na natin tong Pera sakanya Bukas at Yong tira pambiLi na lang natin" Sbi ko sakanya.

"Wala ka pang Gamot Mema Baka Mas Lumala yang Sakit mo" Sabi ni Pepe

Oo nga pala may sakit ako Cancer to nakaLimutan ko na kung Ano.

"La, Labahan mo na Damit ko Wala na akong Isusuot Bukas" Sigaw ni Alexandra

Kahit na kensi (15) anyos na yan si Alexandra Di siya naglalaba ng mga Damit niya. Dahil dun daw sa bahay ng Papa niya may taga Luto at Taga Laba ng mga Damit niya.

"Lalabahan ko na apo" Sbi ko

Hinanda ko na ang mga lalabahan kong damit niya.
Ang gaganda ng mga damit niya mukang mamahalin

Natapos ko ng Labhan ang mga damit niya at sinampay ko na. Ngunit may napunit akong isang damit niya. Dibali tatahiin ko na Lamang mamaya.

KINAUMAGAHAN

"La, Bakit may Punit tong damit ko? Ang Mahal pa naman nito" sbi ni Alexandra

"Sorry Apo Tatahiin ko na Lamang" Sbi ko at Lumapit sakanya.

Nagtatakbo nanaman siya sa Kwarto niya.

Ang Kwarto ni Alexandra ang Sala namin Sakanya Lang Iyon. Dahil nga daw di daw siya komportable sa Masikip, at yung sala pagtitiisan na Lamang niya. Ang Bahay namin parang Kubo Lang Kaya Ang Lutoan at kusina namin ay maliit Lang dun na kami natutuLog ni Pepe minsan nakaupo lang kami. Sbi naming Tabi Tabi na kaming MatuLog pero ayaw ni alexandra. Kaya dito na Lang kami nakaupo kami habang natutuLog.

-

Continue