fiyasko

ilk parça / 16

bir akşamüstü vakti
hepimiz bakıyoruz penceremizden
kederli gözlerle
ve 
suskun yaşlarla doluyuz yine

dolu içimiz yalnızlıkla
baştan başa
adım adım süzülüyormuş zamanında
içimize,

delice dolaşıyor oldu şimdi
karanlıktan çıkmak
istemez olduk 
perdeleri kapattık ilk
sonra ışıkları

sonra

sonra tıkıştırdık kendimizi bir çukura
güvensizliklerimiz ve pişmanlıklarımız
onlar artık kardeşlerimiz

eriyor olduk, suspus olduk
denizlerde boğuluyor olduk
serin gökyüzüne mutlulukla bakıyoruz
lakin üşüyor onlar
çokça,

bağırıyorlar
sıkışmışız olduğumuz yere
dopdolu bir boşluk hissi ile kuşatılmak
şiirlerimizin yakılması ile aynı acıyı veriyordu,
on altımızda
biz hep yaşıyor olduk