"Bazen hayatta seçimler yaparsın, bazen de o seçimler seni olduğun kişi yapar." – If I Stay
Sonrası
Toprak tüm kasvetiyle bana bakıyordu. Benim ona karışmamı arzular gibiydi. Hafif bir yağmur sonrası nemlenmiş toprakla bakışıyordum. Bir tümsek misali tam karşımda toplanmış toprağın üzerindeki solmuş çiçekler orayı uzun zamandır ziyaret eden ilk kişi olduğumu fısıldıyorlardı bana. Ölümün güzelleştirilmiş halleriydiler. Ölüydüler işte. Hepsi aynı mezarı taşıyordu. Yolduğum yeni açmış papatyaları toprağın üzerine yavaşça koydum. Ayağa kalktığımda dizimin üzerinde kalan bir gelinliği andıran elbisenin dantel uçları kasvete bulanmıştı. Temizleme işini sonraya bırakabilirdim.
Yüzleşme anıydı sanırım. Belki de bir veda. Her zaman çok uzun süre bakamadığım o soğuk taşa gözlerimi çevirdim. Her şey ne kadar basit, sen hayata ne kazandırırsan kazandır yine de sonun bu taş. Belki de semboldük. Bu mezar taşı sembolümüzdü. Bizim hayata bıraktığımız son izdi. Ama hayır. İnsanlar orada ne görmek isterlerse onu görüyorlardı. O isme bakan herkes için farklıydı. Sorun şu ki, ben oraya baktığımda kendimi görüyordum. Sorun şu ki, canım yanıyordu. Mezar taşının yanına gittim. Çantamdan en başından beri yapmayı istediğim şeyi yapmak için akrilik boyalarımı ve fırçamı çıkardım. Zaten sadece iki renk vardı. Sarı ve beyaz. Eğer o benim sembolümse, eğer ben onu bu taş ile anacaksam, ruhumu betimlemeliydim orada.
On dakika sonra Batı Akay'ın tam üstünde küçük bir papatya vardı. İşte benim Batı'm buydu. Ben papatyaydım, o da benim seviyorumdu. Koparsaydı bütün yapraklarımı, bilirdim seviyor çıkacağını. Ancak, bu benim son papatya oluşumdu. Son yaprağımı da ben kopardım onun için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sonun Başlangıcı
Teen FictionSahip olduklarımız vardır, bir de kaybettiklerimiz... Aleda on beş yaşındadır ve kusursuza yakın bir hayatı vardır. bundan sonra olacakları tahmin etmek çok zor değil. Pek olağan dışı olmayan bir şekilde zeki olmaya nokta atışı yapan Batı'yla tanışı...
