Back to Black

2*

Ένα βλέμμα χρειάστηκε να μου ρίξει και η έκφραση του σκλήρυνε.

"Τι κάνεις εσύ εδω;" ρώτησε σφίγγοντας τα δόντια του από θυμό.

Μπροστά μου βρισκόταν ο Ίαν Στρατής.

Τελικά δεν ήξερε ότι είχα επιστρέψει, δε του το 'παν.

"Γύρισα, μόνιμα πλέον." Απαντάω κοιτάζοντας τον στα μάτια.

Είναι τόσο ψυχρός, κάθε καλοσύνη που είχε χάθηκε, ακριβώς όπως την τελευταία φορά που τον είδα.

"Δεν έπρεπε να είχες γυρίσει πίσω."

Η οργή του είναι εμφανής από τον τόνο και τη στάση του.

Δεν απαντάω, σκύβω το κεφάλι μου για να μην δει ότι τα μάτια μου έχουν αρχίσει να βουρκώνουν.

Παρόλα νιώθω τα μάτια  του καρφωμένα πάνω μου.

Λίγα δεύτερα μετά κάνει μεταβολή και εξαφανίζεται.

Προσπερνώ τα άτομα που βρίσκονται μπροστά μου και πλησιάζω την Έλενα.

"Άργησες! Σε λίγο βγαίνουν τα παιδιά!" Λέει χαρούμενα καθώς ανακατεύει το κοκτέιλ της.

Και έχει δίκιο.

Και οι έξι βγήκαν μαζί, συνοδευόμενοι από πάρα πολλά χειροκροτήματα.

Ο Ίαν δεν έχει την ούτε όρεξη ούτε την ενέργεια που είχε πριν και αυτό φαίνεται.

Καθ'όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης συναυλίας μου έριχνε ματιές μίσους.

"Έλενα;" φωνάζω στην κολλητή μου για να ακουστώ πάνω από το τραγούδι.

Εκείνη στρέφεται προς το μέρος μου και περιμένει την ερώτηση μου.

"Γιατί δεν του είπατε ότι επέστρεψα;" την ρωτάω με όλη τη δύναμη της φωνής μου.

Εκπλήσσεται με την ερώτηση μου.

"Δεν ξέραμε αν έπρεπε. Θα το μάθει και σήμερα ετσι και αλλιώς."

Δε της λέω τίποτα για τη συνάντηση μας, όχι εδώ πέρα.

Η αλήθεια είναι ότι ναι, περίμενα να τον δω, αλλά σε καμία περίπτωση δε πίστευα ότι θα είχαμε μια τέτοια έντονη σύγκρουση μέσα σε κάτι λεπτά.

Περιμένω υπομονετικά να τελειώσει η συναυλία, δεν έχω την διάθεση που ήλπιζα.

Όταν γίνεται κι αυτό, βλέπω όλα τα άτομα να αρχίζουν να αραιώνουν ώσπου μένουμε, εγώ κι η Έλενα.

"Πάμε να φύγουμε και μεις;" Τη ρωτάω με μια ελπίδα στη φωνή μου.

"Περιμένουμε τα παιδιά.." μου λέει επιφυλακτικά.