Bugün babamın ölümünün 11. ci senesi ve ben yine yanlızım. Hep içimde olan baba sevgisinin boşluğunun 11.ci senesi .Ben yine babasız, ben yine yalnızım...
İçimde yaşattığım bu babasız olan boşluğu nasıl kapatacağımı bilmiyorum.
Bu çok zor ve kötü bir durum.
Evimizde bir kalabalık , bir ton ses uğultusu bu durumdan nefret ediyodum çünkü babamın öldüğü düşüncesi beni deli ediyordu. Zor işte kabullenemiyorum..! Babasızlığın hissini vermeleri beni gıcık ediyordu.
Yabancıların bana acıması , acıyan gözlerle bakması beni olduğunda da fazla rahatsız ediyordu . Bu durum hiç hoşuma gitmiyordu.
Annemin gözlerimin önünde ağlaması içimi acıtıyor ve babamın acısı üzerine annemin kaybını kaldıramamaktan korkuyordum.
Belkide bütün bu korkular bu yüzdendi bilemiyorum.
Tek varlığım olarak kalan annemi de kaybetmek istemiyordum.
Babamın mevlüdü bitmek üzere idi.
Evdeki kalabalık dağılıyordu herkez toparlanıp kalmaya hazırlaıyorlardı ama annem bir türlü toparlanamıyordu.
Tabi herkes aynımı komşularımız acılarımıza ortak olabilir mi? Olamaz
amcam dediğim adam bile kazık atabiliyosa kardeşinin ailesine ben inanmam artık o samimiyete..
Bir de o ilgisiz, iğrenç adamın oğlu varmış.
O da mevlüde gelmiş ama ben görmedim, hem o adamın oğlu değil mi kesin o da babası gibidir.
Tanımıyodum, çünkü küs olduğumuz için evlerine gitmiyorduk.
Bu yüzden oğlunu hiç görmemiştim.
Herkes dağıldı, herkez gitti ve yine annem ve ben yine biz, yine yalnızlık.....
Bugünüm böyle geçti.
En sevmediğim şeylerden biri de okul malesef yarın okul vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat Hikayemm ##
Ficción GeneralHayatımda bir ilk yaparak bu hikayemi yazdım. İnşaAllah beğenirsiniz :-) Hatalarım varsada bunları mağzur görün.... Hikaye genç bir kızın dramını anlatılıyor yaşadığı ve bulunduğu durumdan rahatsız olduğu için etrafa. çok farklı bakıyor. Şüpheli...
