Vandaag word de rotste dag van mijn leven! Ik ga vandaag naar de vader toe! Ik heb er zo geen zin in! Maar het moet. Ik moet het vertellen. Ook al gaat hij vertellen dat het weg moet en dat ik een k*t wijf ben maar ik heb het er voor over! Oja en ik ga morgen naar de verloskundige voor de eerste echo! Daar heb ik zoveel zin in! Oké ik raap alle moed bij elkaar die ik heb en ga naar mijn fiets toe (auto is veelste duur) en fiets naar het huis van de vader. Als ik voor de deur sta komt er net een meisje schreeuwend en half huilend naar buiten gerent. Ik sschrik en ik doe een sstap opzij en als ze weg is bel ik aan. "Wie is daar?!" Vraagt de vader boos. "ik ben het mo" zeg ik heel zacht. Gvd hoor ik nog net als ik door de deur loop. Erick doet de deur open (dat is de vader) en vraagt: "wat doe jij hier?" "Nou... uuhh..." zeg ik stamelend. "Ik moet je wat vertellen" zeg ik heel zacht. "Oké kom binnen schat" zegt hij heel lief. "Ga zitten" zegt hij, "wil je wat te drinken?" "Nee hoor, ik ga zo weer weg" antwoord ik. "oké vertel maar wat zit je dwars?" Vraagt hij lief. "Nou.... uuuhhh.. hoe moet je dat zeggen... nou... uuuhhh... ik ben.... uuuhhh... zwanger..." zeg ik stamelend. Ericks mond valt open en blijft heel lang mij aanstaren. Dan zegt hij opeens: "je gaat hem toch wel weghalen? Of niet soms?!" "Nou... NEE!" zeg ik boos. Dan flipt erick hem helemaal. "JIJ GAAT HET WEGLATEN HALEN OF JE STAAT ER ALLEEN VOOR" roept hij heel boos. Waardoor ik boos terug roep: "NEE EIKEL IK BEN GEEN MOORDENAAR!!! DAT JIJ DAT BENT OKÉ MAAR IK NIET!!!" "ROT OP K*T WIJF IK WIL JE NOOIT MEER ZIEN" roept hij nog maar ik was al weggerent. Rende naar mijn fiets en ik wss bang. Bang voor erick. Bang voor de toekomst. Ban voor alles en iedereen. Het liefst wil ik weer dood. Maar het enigste wat mijn nu nog in leven houd is de baby. Ik hou nu al zoveel van dat kind! Ondanks dat hij van die eikel is! Niemand gaat ooit mijn baby pijn doen!
De volgende ochtend
OMG! Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest om naar een dokter te gaan! Maar ik ga het gewoon doen en dan zie ik wel wat er gaat gebeuren! Oké ik geef toe dat ik het liefst wil dat het allemaal niet hoeft en dat ik gewoon mezekf ergens kan verstoppdn voor de boze buitenwereld! Maar dag kan niet. Dus ik ga gewoon! Ik stap weer op de fiets maar moet een omweg nemen want de route loopt eigenlijk langs het huis van erick. Als ik eenmaal bij de verkoskundige ben en ik ga zitten word ik meteen geroepen! Als ik daar lig op die stoel dan barst ik oppeens in huilen uit. Helemaal uit het niets kwam het gewoon! De verloskundige komt naast me zitten en zegt helemaal niks en troost me gewoon! En dat wss de eerste keer in 2 weken dat ik me veilig en op mijn gemak voelde en doet voelde zo fijn dat ik nu ging huilen van geluk! Toen vroeg de verloskundige oppeens uit het niets: "het geeft niet hoor ik maak dit heel vaak mee dat jonge vrouwen hier gaan huilen, dus helemaal niks om je voor te gaan schamen. Je bent gewoon nog heel jong en dan is een zwangerschap heel eng en spannend, vooral als je er alleen voor staat! En ik merk aan jou dat jij dat ook heb. En dat is heel vervelend maar daar heb je mij nu voor, bij mij kan je alles kwijt ik ben gewoon een soort dagboek die nooit open gaat voor anderen alleen maar voor jou!" En toen ze dat had verteld, vertelde ik mijn hele verhaal en alles wat er was gebeurd en zij luisterde en zei voor de rest helemaal niks en toen ik uit gepraat was vroeg ze een paar personlijke dingen:
Wat is je voledige naam?:
Monique Valerie Nina Sophia berghuizen
Waar woon je?:
In de mensenlaan 83
Wat is telefoon nummer?:
06-12568734
Waar wil je bevallen?:
In het ziekenhuis
Hoe oud ben je?:
ik ben 17 jaar
"dankje monique, zullen we beginnen met de echo?" Vraagt ze. "Jaaa heel graag!" Antwoord ik heel vrolijk! "Mooizo, kijk daar zie je het hartje maar meer is er haast nog niet te zien, omdat het eymbro nog heel klein is en het alleen nog maar een hartje heeft en voor de rest is het een heel raar vreemdwezentje!" Zegt de verloskundige lachent. Ik moet echt heel hard lachen en de verloskundige maakt mijn buik weer schoon en we maken een nieuwe afspraak voor over 2 weken. Dan ga ik heel vrolijk weer naar huis. Alleen ik was 1 ding vergeten.. ik moest een om weg nemen en die ben ik vergeten... dus toen ik de strast in reed was ik opeens weer heel bang. Net zo bang als gisteren. Toen ik langs het huis reed zag ik gelukkig dat hij niet thuis was. Maar ik was nog steeds heel erg bang! Toen ik thuis kwam was ik zo moe dat ik gewoon meteen op de bank ging liggen en in slaap viel!
