Polyanna'nın İç Sesi

Şimdi Ki Zaman

Saatler içerisinde at koşturulacak büyüklüğündeki salon kımıldamaya yer kalmayacak şekilde dolmuştu. Bir yandan yeni gelen gazetecilerin telaşlı sesleri, durmadan patlayan flaslar ve herkesin sabırsızla  nefes alış verişleri salonda yankılanıyordu. Her şey tek bir şey içindi. 60 yıl sonra gün yüzüne çıkacak bir insanın hayatını mahveden gerçek. İdil sessizce meraklı gazetecilerin arasında bir yer bulup oturdu. Bu olanlar onun içinde şok edici ve çarpıcıydı. Sonunda her şeyi öğrenecekti. Küçüklüğünden beri annesindeki burukluğu farketmiş ama bir türlü anlam verememişti. Yaşlı kadının gözleri her an kanadı kırık  güvercin misali acı içinde  bakıyor, izlendiğini farkettiğinde sunduğu buruk gülümsemesi buna katılıyordu. Bir kaç kez neyinin olduğunu sormasına rağmen annesinin her zaman içini ısıtan gülümsemesiyle ona öyle geldiğini söylemesi olayların üstünün kapanmasına sebep olmuştu. Taki bu sabaha kadar. Sabah gözlerini annesinin ona bakan elalarının içindeki huzursuzluğu görerek açmıştı. O daha ağzını açmamıştı ki annesinin gür ama bir o kadar da narin sesi odayı uzun süren bir sessizliğe boğmak için açılmıştı.
"Gazetecileri ara haber ver. Onlara deki; 60 yıllık karanlık gün yüzüne çıkmak istiyor. 2 saat içinde burda olsunlar. " Yaşlı kadın cümlesinin sonunu koridora çıktığında söylediği için hafifçe sesini yükseletmek zorunda kalmıştı. İdil kapının kapanma sesiyle yerinden sıçradı. Annesi ne demişti? Ne zaman kalkıp gitmişti? Her şey hayal bulutu gibi geçmiş şimdi burda annesinin herkesin önünde açıklayacağı gerçeği bekliyordu. Annesinin yanında yerini alan uzun boylu mankenlerle yarışabilecek fizikte gözleri  yeni bir hikaye bulmanın verdiği mutlulukla parlayan bir genç kız oturdu. Ortamı sessizleştirme gereği duymadan mikrofonu annesine uzatıp "SONGÜL HANIM BİZİ EVİNİZE ÇAĞIRMA SEBEBİNİZİ ÖĞRENEBİLİR MİYİZ?" Dedi. Ölüm sessizliğine birden boğulan oda herkesi içine çekmeye hazır bir karadelik misali hazırolda beklemeye başladı.
"Öncelikle şimdiden geldiğiniz için hepinize teşekkürlerimi sunmama izin verin. Songül hanımın sesi ara ara patlayan flaslar yüzünden kesik kesik geliyordu. "Burada sizlerin, kızımın ve eşimin önünde 60 yıldır içimde sakladığım karanlık acı tarafı sizinle paylaşmak, ebedi yolculuğuma çıkmadan önce yıllardır omzumda olan yükü hafifletmek istiyorum." Ne zaman geldiğini farketmediği babasının annesinin yanında ellerini sımsıkı tuttuğunu gördüğünde gülümsedi İdil. Bırakırsa ölecekmiş gibi sıkışına karşılık verdiği yaşlı kadın da kızının gülümsemesini aratmayacak sıcaklıkta tebessüm bahşetti. Öyle bir tebessümdü ki ilk baharda dalında açıp açmamakta kararsız kalan kiraz çiçeğinin tomurcuhu misaliydi. Ne neşeli sayılabilecek kadar gözlerini parlatan geniş bir gülüş ne de hüzünlü sayılabilecek kadar buruk mahcup bir bakış . "Burada toplanmamızın asıl amacı..." diye salonda gür ve narin sesi duyulan kadının söylemekte zorlandığı, birkaç kez cümleye başlayıp yarı da bıraktığı sözcükleri gözyaşlarıyla bitirdiğinde salondaki karadelik herkesi içine hapsetmişti.