Nieuw Begin

herkenning (deel 2)

*flashback*

Ik werd op de grond geduwd en heb shotten gekregen in mijn buik boksen gekregen over mijn hele gezicht en zo verder. Ik opende mijn ogen om te zien wie het waren maar ik zag één jongen mij aanstaren en daarna wegkijken. Alleen die jongen zijn bruine ogen herriner ik me nog.

*einde flashback*

Ik keek hem aan, en hij keek mij aan. "Jij was het." Fluisterde ik. "Jij was het!" Riep ik toen. Hij keek geshokt en ik stond op van de bank. "Jij hebt gezien hoe ik rammel kreeg, jij was erbij en jij deed niets!" Riep ik terwijl ik naar hem wees. Ik voelde mijn ogen branden. "Ik kan het uileggen.." probeerde hij te zeggen. "Je hoeft me niets uit te leggen!" Onderbrak ik hem. "Waarom liet je me denken alsof ik een vriend was, misschien was het dan minder pijnlijk geweest." Zei ik teleurgesteld, ik pakte mijn tas en liep weg. Ik hoorde hem mij nog achterna lopen en mijn naam roepen. Daarna hoorde ik de bel, ik zag iedereen naar de lokalen gaan, maar ik was niet van plan te gaan. Ik ging me ziek melden bij de secretariaat en ik mocht naar huis. Ongeveer 20 minuten later ben ik thuis aangekomen. Niemand hoorde me. Toen zag ik door het kiertje van de woonkamerdeur mouad en mijn moeder praten. Ik ging dichter staan en probeerde wat af te luisteren.

Mouad: "Kunnen ze geen camerabeelden laten afspelen?"

Latifa: "Die zijn er niet, alleen in de gangen."

Mouad: "Om in een lokaal te gaan moet je toch door een gang gaan, daar kunnen ze toch bewijs uit halen?"

En toen moest ik niezen, waardoor ik mezelf heb verraden. Ik kwam dan gewoon binnen. Mijn moeder vroeg hoe het kwam dat ik al thuis was. "Ik voelde me niet zo goed, dus had ik me ziek gemeld en ik mocht naar huis."
"Rust maar een beetje." Zei mijn moeder toen geruststellend. Ik ging naar de keuken zocht wat te eten en ging naar mijn kamer. Vreemd genoeg begon ik me echt ziek te voelen. Ik pakte een warme deken en ik maate van mezelf zeg maar een sushi in die deken. Ik ging in mijn bed liggen en nam mijn laptop erbij. Ik was van plan een film te kijken op popcorn time. Want ja, Netflix heb ik niet. Het duurde even voordat ik een film vond.    Ik ging de Maze Runner 2 kijken. Ik drukte op play en keek de film maar in ongeveer de helft ben ik in slaap gevallen.

-* Ik zat op mijn vaste bankje op de 'speelplaats' in school. Ik was mijn boek verder aan het lezen, tot er opeens een 4-5 tal jongens op me afkwamen. Ik voelde al de pijn alweer. Al de pijn die ik voelde de dag ervoor van de zelfde jongens, met Jacob als 'bendeleider'.*-

Ik werd wakker met een scheutje pijn in mijn hart. "Hoe kon hij me dit aandoen?" Zei ik in mezelf. Ik keek op de klok en zag dat het 10 's avond was. Ik heb denk ik nog nooit zolang geslapen. Ik deed mijn warme deken om me als een cape. En ging naar beneden. Ondertussen is iedereen al thuis. Mijn broers en zussen zater geconcentreed tv te kijken. En ze aten lasagne. Ik vind dat mijn moeder het zo lekker kan maken. Ik ging erbij zitten en nam ook een bord en een stukje ik at verder. Mijn zussen en broers zijn met elkaar wat aan het lachen. Ik was niet zozeer in de stemming dus ik zei niet echt veel. Maar dat waren ze al gewoon.
Ik ging terug naar mijn bed en viel weer in slaap.

*~ Hey allemaal, ik hoop dat jullie het tot nu toe een leuk verhaal vinden.(Ik doe m'n best.) Ik zou eigenlijk willen weten of jullie het leuk zullen vinden of ik een deeltje schrijf met het perspectief van Jacob. Waarom hij erbij stond en niets deed, en andere dingen. Laat het weten in de comments. Groetjes xxx ~*