When they were here

Το άσθμα

Εισαγωγή

Στα κεντρικά μιας πολύ μεγάλης πόλης της Ιαπωνίας, ένα υιοθετημένο αγόρι, ο Άλεξ ζούσε με τους δυο θετούς γονείς του, ζούσε μαζί τους από μικρός, ποτέ δεν ήταν παραμελημένος και πάντα ότι ζητούσε το έπαιρνε. Από μικρός ήταν πολύ μοναχικό και κλειστό παιδί ποτέ δεν είχε μάθει τι θα πει φιλία, και πολλά παιδιά τον κορόιδευαν για αυτό. Με το άσθμα να τον επιβαρύνει όλο και περισσότερο μέρα με την μέρα, ο Άλεξ άρχισε να κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Ή ιστορία μας ξεκινάει σε ένα πάρκο όπου κάθεται και ζωγραφίζει τα παιδιά να παίζουν στις κούνιες.  

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1

"Σε αυτό τον κόσμο υπάρχει ένας αόρατος μαγικός κύκλος. Υπάρχει το μέσα και το έξω. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μέσα. Και εγώ έξω αλλά δεν με νοιάζει ιδιαίτερα" σκέφτηκα βλέποντας τα παιδιά και τους γονείς, ζωγραφίζοντας τους με το μολύβι πάνω στο σκληρό φύλλο του μπλοκ, δες με πόση χαρά τα παιδιά τρέχουν και γελούν. Έτσι όπως έβαζα μία ακόμα γραμμή στο σκίτσο μου, ήρθε ο δάσκαλος της ζωγραφικής και ζήτησε να δει την δουλειά μου. Με ντροπαλή φωνή του είπα ότι είναι κάπως μπερδεμένο αλλά αυτός επέμενε, τότε είπα να γίνω γενναίος και να του το δώσω να το δει, πάνω στην στιγμή που πήγε να το πιάσει ακούστηκε ένας δυνατός ήχος και αμέσως μετά το κλάμα ενός παιδιού. Τρομαγμένοι γυρίσαμε και οι δυο να δούμε τι ήταν, ήταν ένα μικρό αγοράκι που έπεσαι και έκλαιγε, αμέσως ο δάσκαλος έτρεξε να βοηθήσει. Απογοητεύτηκα, μια φορά πήρα το θάρρος να ξεπεράσω τις ντροπές μου και έγινε αυτό! Εκείνη την στιγμή ένοιωσα έναν πόνο στο στήθος, όλα άρχισαν να μαυρίζουν γύρω μου, ένιωθα τον πόνο να κυλάει σε όλο μου το σώμα, άρχισα να ιδρώνω και με το ζόρι έπαιρνα ανάσα, οι παλμοί μου ανέβαιναν όλο και περισσότερο. Με τον πόνο να ρέει επάνω μου έπιασα με τόση δύναμη το μολύβι που έσπασε, με έπιασε ένας δυνατός και ξερός βήχας. Εγώ... μισώ τον εαυτό μου! ήταν το τελευταίο που σκέφτηκα και όλα γύρω μου μαύρισαν.