Black Butterflies

Lieve Theresa,

Ik schrijf dit omdat ik je mis. Ik schrijf dit omdat ik van je hou. Ik schrijf dit omdat een deel van mijn hersenen wil dat je weer tegen me praat. Ik hoop dat het leuk is daarboven, bij mama. Ik hoop dat je je vermaakt, in tegenstelling tot mij, in deze hel op aarde. Mijn psycholoog praat tegen me. Pap praat tegen me. Ik praat tegen jou. Alledrie heeft het geen zin. Maar ik denk altijd aan jou. Dan loop ik door het parkje en denk aan hoe wij daar altijd samenliepen, en hoe jij per se naar de eenden wilde omdat je bang was dat ze te weinig eten kregen. Hoe jij een hekel had aan sneeuw, en aan honden. Aan hoe lief je altijd was voor mij, voor de dieren. Als ik terugdenk aan mijn verhaal, bij je begrafenis, voel ik me slecht omdat ik verkeerd heb uitgedrukt wie je was. Dat kon niemand. Al helemaal papa niet. Het spijt me dat ik je als klankbord gebruik. Je zou me uitlachen omdat ik sentimenteel wordt. Het spijt me. Zonder jou voel ik me als een lege huls die doelloos op deze aarde rondloopt. Er zijn slechts drie woorden voor nodig om deze ellenlange speech samen te vatten: ik mis je.

Allerliefste kussen van je zusje,

Beatrice