Black Butterflies

1 || Hell Life

Ik slaap uit. Althans, dat probeer ik. Ik denk dat het al zaterdag is, maar helaas is het nog maar vrijdag. Jij weet als geen ander hoe snel ik de dagen door elkaar haal. Papa staat naast mijn bed te springen en te dreigen dat ik nu heel snel naar school moet gaan, anders zwaait er wat. Voor hem is er niks veranderd sinds jouw dood. Hij is allang blij dat hij de ziekenkosten niet meer hoeft te betalen.

Bij mij ligt dat anders. Sinds jouw dood is er iets in mij gebroken. Ik ben mezelf niet meer.

Ik sleep mezelf naar de ontbijttafel, dwing mezelf om mijn brood naar binnen te werken en giet met moeite de thee naar binnen. Ik negeer de verschroeiende pijn die omhoogkomt en herinner me dat jij me altijd uitlachte omdat ik te snel dronk. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Om mezelf een houding te geven trek ik de mouwen van mijn trui omlaag. Na nog een paar moeizame minuten met pap vertrek ik naar school.

Je vraagt je misschien af of school nog veranderd is. Nou, ik zal eerlijk zijn: totaal niet. Ik weet nog hoe zenuwachtig jij was voordat je voor het eerst naar het Howard Lyceum ging. Je ondervroeg me weken van tevoren al over hoe het op school was, of de mensen aardig waren. Ik verzekerde je dat mijn school niet veel verschilde van de andere middelbare scholen in de stad.

Ik zet mijn fiets in het rek en hijs mijn tas nog wat hoger op. Ik pruts met het slot en uiteindelijk lukt het me om het sleuteltje te verwijderen. Ik neem me voor om vandaag niet weer aan jou te denken. Het spijt me, Theresa. Ik moet ook goede cijfers halen. Ik weet dat het niet jouw schuld is dat de ziekte je te pakken heeft genomen. Mijn gedachten dwalen door elkaar. Ik voel de vertrouwde migraine weer opkomen en begin snel met het schema dat mijn psycholoog me heeft aangeraden om mijn gedachten te ordenen:

Ik ben Beatrice. Ik ben zeventien jaar. Ik zit op het Howard Lyceum. Mijn vader haat me. Mijn zus is overleden. Ik wordt gepest. Mijn leven is een hel. Ik -

Ik probeer me de laatste zin te herinneren, maar ik loop tegen een groepje kinderen voor me op die ergerlijk langzaam lopen. 'Sorry,' mompel ik en ik probeer te passeren, maar de voorste houdt me tegen. Mackenzie Aberdeen. Ik heb je over haar verteld. Mackenzie is dé Barbie van de school. Haar geblondeerde haren wapperen elegant over haar schouder als ze zich tot haar identieke vriendinnen went. 'En wie hebben we hier?' sneert ze en ze spoort haar stalkers aan om ook in de aanval te gaan. De persoon die vlak naast haar staat en die ik herken als Samantha, gaat als eerste in op het aanbod. 'Wat heb jíj met je haar gedaan? Het ziet eruit alsof je het te lang in de stijltang hebt laten zitten,' sneerde ze. Mackenzie en de rest van de slaven knikken instemmend. Ik kijk onwillekeurig naar mijn haren. De punten zijn inderdaad futloos, en van veraf lijkt mijn haar te glanzen, puur omdat het vet is. Ik weet dat jij mijn haren altijd mooi vond. Maar de ongeschreven regel op het Lyceum, persoonlijk gemaakt door Mackenzie, is duidelijk: wie geen blond barbie-haar heeft, is een loser. En helaas val ik daar met mijn gitzwarte haren nadrukkelijk onder. De uitdrukking "gered door de bel" komt je waarschijnlijk bekend voor. Deze keer kan je het letterlijk nemen: als de bel gaat, stampen Mackenzie en haar Barbies naar de deur. Ik volg, en bedenk dat het nog wel even duurt voordat het weekend is.

--------------------------------------------------------------------------------

Hé, dit is mijn eerste verhaal hier op Wattpad. Ik hoop dat het wat is! Please comment/vote if you like!