"SHANICE KANINA PA KITA TINATAWAG BUKSAN MO ANG PINTO AT LUMABAS KA NA DIYAN. PANG ILANG TAWAG KO NA BA ITO SA IYO. NAKO IKAW TALAGANG BATA KA."
At s'yempre binuksan ko ang pinto. Buksan daw diba. Huehue.
"Magandang umaga ma, maganda rin ba ang umaga mo mama. Sing-ganda ko ba?" Tanong ko sakanya with matching ngiti na hanggang mata.
"Maganda na sana pero ikaw na bata ka sinira mo kanina pa kita tinata ---"
"Oops mama bawal kang ma-stress sige ka dadami ang puti mong buhok. Gusto mo ba iyon ma?"
"S'yempre hindi pero ikaw pinapa-stress mo ang umaga ko kaya dumadami."
"Hay nako si mama talaga edi tatanggalin ko na lang po."
"O siya sige pumunta ka na sa kusina at mag almusal at nang maaga ka sa eskwelahan."
Nako si mama talaga, mga readers huwag na kayong magtaka sa mama ko at talaga nga namang bungangera yun. Kaya nga sira na eardrums ko nang dahil sa bunganga niya, bunganga everywhere.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
^^^
At s'yempre magpapakilala muna ako. Shanice Naira Castillo is the name and I'm in senior high not grade 11 but grade 12, scholarship sa paaralang Frazier University of the Philippines since grade seven, o ha pang mayaman na school pa yan. Sa maniwala kayo o hindi, matalino ako no kahit na loka loka ako, aabot ba ako nang hanggang senior high kung hindi ako matalino. Kaya mga readers tularan ako.
Oo mahirap lang kami, pero hindi ko ikinakahiya iyon. Dahil hindihadlangangkahirapansapagkamit ng tagumpay sabi yan ni miss principal sa school namin, huehue. Ito lagi ang nakatatak sa isip at puso ko kapag umaayaw na ako. Kaya nag aaral ako ng mabuti para kay mama at lola.
Kami-kami na lang naman na tatlo eh. Si mama at si lola. Papa? Ewan ko walang nababanggit si mama tungkol sa papa ko ayaw ko na lamang na magtanong. Simula bata ako silang dalawa ang nakalakihan ko at kontento na ako dahil sila ay mapagmahal na pamilya.
