1D ile herşey

Zayn Malik

Iyi okumalar.🌹

Karanlık sokakta tek başıma yürüyordum. Korkuyordum. Ama bu pek umrumda değildi. Aniden canimin çikolata çekmesiyle etrafta gözümü gezdirdim. Ilerideki marketi görünce kocaman gülümsedim.

Hızlı adımlarla markete ilerledim. Reyonlarin arasında gezerken yanımdan geçen tanıdık koku kafamı o yöne cevirmemi sağladı. Kimse yoktu. Beynim yine bana oyun oynuyordu. Mükemmel kokusunu kısa bir süreliğine de olsa bana bahsediyordu. Sonra aniden bir tokat gibi yüzüme çarpıyordu gerçekler.

O.

O ölmüştü.

Aylardır onsuzluk beni deli etmişti. Onu görüyor, kokusunu duyuyor, onunla uyuyor, onunla konuşuyordum.

Istemsiz bir göz yaşı yerdeki yerini alırken. Önümü görmek dolan gözlerim sayesinde iyice zorlanmıştı.

Reyonlarin arasında yürüyen insanlar bulanık ve silikti.

Başımın döndüğünü hissediyordum. Bacaklarımın artık beni tartmadığını.

Son bir yüz hatırlıyorum. Dünyada gördüğüm en güzel yüzü.

*****

Işık göz kapaklarimdan bile gözlerimi rahatsız ediyordu. Yavaşça açmaya çalıştım.

Bayılırken gördüğüm o mükemmel yüz tekrar gözlerimin önündeydi.

Aniden kayboldu. Hayaldi zaten. Biliyordum.

Basimdaki bir kaç insan merakli gözlerle bana bakarken ayaklanmaya kalkistim. Alismistim bayilmaya. O öldükten sonra tüm acılara alismistim.
Onunla beraber ölmüştüm.

"Iyi misiniz?" dedi yabancı yüzlerden biri.

"Evet iyiyim teşekkürler."dedim.

Büyük ihtimalle market müdürünün odası diye tahmin ettiğim odadan ani bir şekilde çıktım.

Hızlı hızlı yürürken gözlerimden gelen yaşlara aldırmadım. Arkamdan gelen ayak seslerine veya yavaş yavaş hızını artıran yağmura aldırmadım.

Omzuma bir elin dokunmasiyla yerimde sıçradım. Arkamı döndüm kim olduğuna bakmak için.

"Gigi" aylardır duymayı beklediğim ses adımı söylerken bunun da bir hayal olduğunu biliyordum.

"Git başımdan! Hayal olduğunu biliyorum! Acı çekiyorum. Seni özlüyorum. Neden beni bıraktın. Neden gittin. Neden!"

Muhtemelen sokağın ortasında kendi kendime bağırıyor olmam dışarıdan beni bir deli gibi gösteriyordu.

"Gigi hayal değilim ben. Karsindayim. Ölmedim."

Güzel yüzüne baktım. Gerçek değildi. Biliyorum. Bu olamaz çünkü.

"Öldün sen. Kollarimda. Ölümünü izledim. Gözlerimin önünde kayıp gidişini."

Kolumu tuttu. Saskincayüzüne baktım.

Hayır hayır. Gerçek değil. Değil mi?

Varlığını hissediyordum. Kokusunu. Dokunuşunu.

Gözlerimi ondan çekerek insanlara baktım.

"Sizde görüyor musunuz onu? Yanımda duran bu adamı." Elimle onu göstererek bağırdım.

Bi kaç kişi beni takarak onaylar biçimde cevap verince kanım çekilmiş gibi hissettim.

Gözyaşlarım arttı. Ona dokundum. Yüzüne. Artık hıçkırarak ağlıyordum.

"S-sen gerçek misin? Sevdiğim adam mısın sen? Kollarimda öldüğünü sandığım o adam."

Bacaklarim beni taşımıyor ve benden izinsiz yere doğru çöküyorlardi. O da benimle beraber yere çöktü.

Hırsla bağırmaya başladım.

"Nerdeydin!? Bunca zaman bunca ay nerdeydin sen? Ben burda acı çekerken. Için hiç mi sizlamadi senin? Nerdeydin be adam!?"

Hem bağırıyor hemde göğsünü yumrukluyordum.

Ellerimi tuttu.

"Burdayım. Bunca zaman da buradaydım." dedi elini kalbimin üzerine koyup. "Üzgünüm sevgilim. Geciktiğim için. Ama geldim."

Sesi beni yatistirmisti.

"Zayn." kısık sesimle adını söyleyerek ona sarıldım. Kokusunu içime çektim. Artık acıdan değil mutluluktan ağlıyordum. Gökyüzü de benimle beraber olmuş bizim için ağlıyordu.

Merhaba Directioners🙌. Eğer bu hikayeyi begendiyseniz kitabını yazmayı düşünüyorum. Sizce nasıl olur ve kimler okur? Sizi seviyorum kendinize iyi bakın. Bir sonraki hikaye sınır geçince gelir😙

Sınır;
+10 vote
Ve
+5 yorum🌹