Gebonden door Bloed

01| Jankende Jetten

Geschreven op 29 april 2017

Hoofdstuk 1: Jankende Jetten

Aletta Castilo 

'Am,' fluistert Aletta – de oudste dochter van de familie Castilo – zachtjes tegen haar tweelingzusje. 'Am, ben je wakker?' herhaalt Aletta de vraag die ze de al een paar minuten tegen aan Amada heeft lopen fluister-schreeuwen, maar weer krijgt ze geen antwoord.

'Verdorie, Am, wordt wakker!' sist Aletta, nu zwaar geïrriteerd doordat haar zusje maar niet wakker wilt worden.

De dag dat ze negentien zijn geworden is al een paar uur geleden aangebroken, maar aangezien Amada een vaste slaper is, heeft Aletta al die tijd al moeten wachten voordat ze eindelijk hun verjaardag kan gaan vieren.

En wachten is nu niet bepaalt Aletta haar sterkste kant...

'Ik zweer het je, Am, als je nu niet wakker wordt gooi ik je in de sloot,' gromt ze chagrijnig. 'Verdomme!' Nog een aantal andere vloekwoorden verlaten de mond van de pas-negentienjarige waarbij ze overdreven naar haar haar grijpt. 'Waarom? Waarom?'

Door de dramatische act die Aletta opvoert, wordt de nieuwsgierigheid gewekt van Muffin – de kat die de zusjes hadden gekregen toen ze elf werden. Luid miauwend komt de rode poes de kamer binnen en springt vervolgens bij Aletta en Amada op het bed.

Pas wanneer Muffin zich tegen de diep-slapende brunette aan nestelt en begint te purren, begint er beweging in het lichaam van Amada te komen. Een kort bedankje naar God ontsnapt uit Aletta haar mond terwijl ze zich op haar jongere – met vijf hele minuten – zusje gooit.

'Amada, ein-de-lijk! Je bent wakker,' gilt Aletta blij uit en begint de wang van Amada te bedelven onder de zusterlijke kusjes. 'Van harte gefeliciteerd,' vervolgt ze als ze Amada het bed uittrekt – die het allemaal als een mak schaap maar laat gebeuren – en mee de trap afsleurt.

'Vader, moeder,' roept Aletta vrolijk naar beneden, om hun ouders een soort waarschuwing te geven dat ze er aan komen. 'Hoe lang ben je al wakker?' vraagt Amada slaperig, maar ook op haar gezicht is een grote glimlach gesierd.

Aletta haalt haar schouders op. 'Een uurtje of drie.' Amada begint te lachen en schudt haar hoofd. 'Ik had het kunnen weten,' mompelt ze meer tegen haarzelf dan tegen haar zus. Samen gaan ze naar beneden – hoewel het meer de trap af denderen is bij Aletta, terwijl Amada met de grootste elegantie haar weg naar onder maakt.

Beneden worden ze opgewacht door Arlo – hun vader – en Calinda – hun moeder. Beide ouders kijken hun volwassen dochters met trots in de ogen en trekken ze één voor één in een grote omhelsing.

'Mijn kleine meiden,' mompelt Arlo, die nog enige moeite doet om zijn tranen te bedwingen. Calinda daarentegen laat de zoute druppels hun vrije gang gaan. Moeite om ze van haar wang weg te vegen doet ze ook niet. Het enige wat haar bezig houdt is het vasthouden van Amada en Aletta.

'Mam, zo kan het wel weer,' fluistert Aletta en probeert haar moeder van haar af te duwen. Calinda moet er echter niets van hebben en verstevigt haar grip op Aletta – die nu een geërgerde zucht slaakt.

Amada blijft ondertussen gelukzalend in de armen van haar vader, die elkaar na enige tijd ook los laten.

'Zullen we dan maar gaan ontbijten?' stelt Calinda vrolijk voor en klapt daarbij in haar handen. Haar ogen hebben er een kleine twinkel in, blij dat ze op deze manier de verjaardag van haar dochters mag – en kan – vieren.

Iedereen knikt instemmend en zo volgen ze elkaar in ganzenpas naar de keuken toe. Onderweg ernaar toe, vult de verrukkelijke geur van vers gemaakte croissantjes de neusgaten van zowel Aletta als Amada. Hierbij maakt Aletta haar buik een luid, rommelend geluid wat haar wangen lichtjes doet kleuren.