NEDEN BEN ?

Doğru,Ben Onun Neyiyim Ki ? -1.Bölüm-

Selaam. Yeni bölüm geldii :D Bu bölüm Miranın ağzından olucak.  Umarım beğenirsiniz. Yorum yapan ve oy veren herkeze teşekkür ederim.  Bu bölümdede oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum. Biliyosunuz görüşleriniz benim için önemli :* :* Sizi seviyoruum ♥ ♥ Multimedyadaki Ediz arkadaşlar. Bu bölüm Ayiciik e ithaf edildi  :D

GECE  04.26

Saat gecenin 4ü ama ben uyuyamıyorum çünkü aklımda o var.  Her zaman aklımda o var. Hiç çıkmadı. Sabah o , akşam o , gece o , yatarken , hep o.  Aklımdan bir an olsun çıkmamıştı. Rüyalarımdada o vardı. Ama onda , onda ben yoktum. Hiç olmamıştım. O beni hiç düşünmemişti. Saat 5 olmuştu. 1 saat sonra okul için kalkacaktım. Bu günde hiç uyumamıştım. Onun yüzünden bütün hayatım alt üst olmuştu. Sırf tenefüslerde onu görebilmek için hastayken o soğukta dışarı çıkmıştım. Bu yüzden hiç iyileşmedim. Sinüzit oldum. Hala da çıkıyorum. En çok koyanda hala onun umrunda olmamam. Ama alıştım. Zamanla alıştım...

Saat 6 olmuştu. Kalktım. Kahvaltımı yapıp. Giyindim. Saçlarımı falan yapıp okula gittim. Arkadaşlarım gelmemişti. Zaten onlar hep geç geliyolardı. Ve ben. Ben yine hayattan bıkmış gibi görünmeye devam ediyordum. Ki zaten öyleydim. Yaşamak ağır geliyordu artık.  Yaşamak istemiyordum. Bizimkiler geldiğinde koridora çıktık. 5 dakka sonra Ediz kapıdan içeri girmişti. Yüzüne baktım. Yine mükemmeldi. Ona baktım ama o bakmamıştı. Alışıktım ama artık dayanamayacak kadar dolmuştum. Gözümden bi damla yaş akmıştı. O kadar güçsüzdüm ki.

Melisa : Delirdin mi ? Bi bakmadı diye ağlanır mı ?

Anlamıyordu işte. O da anlamıyordu. Kimse anlayamıyacaktı. Sanıyordu ki herşeye ağlıyorum. Ama öyle değildi işte. 

Ben : Tamam. Gözüm doldu sadece. Ağlamıyorum. 

Aslında bıraksalar akşama kadar ağlardım.  Hocamız geliyordu. Selenle birlikte içeri girdik.  Din dersi. Sıkıcı. Uyurdum. Bütün ders boyunca başımı sıraya koyup uyumaya çalıştım ama onu düşünmekten yine uyuyamadım. Bir kere hoca Mira dersi dinle uyuma demişti. Uyuyabilsem uyurdum zaten . Zil çaldığında Melisanın yanına gittim. Dışarı çıktık. Ediz de dışardaydı. Sadece ona bakıyordum. Göz göze gelemiyorduk çünkü bana hiç bakmıyordu. Beni hiç umursaaması çok aacı veriyordu. Melisa zaten ona derdimi bile anlatamıyorum. Anlatmaya kalksam hep benim durumum senden daha kötü yok öyle yok böyle. Araya hep kendini katıyordu. Sonra ben seni anlıyorum diyordu. Ona hiç oturup derdimi anlatamadım. Dinlemiyordu çünkü. Dinlese bile anlamıyordu beni. Sadece kendi yaşamının kötü olduğunu düşünüyordu. Benle hiç düzgün konuştuğunu görmedim. Böyle konularda hep kendisini düşünüyordu. Sonra neden bana bu kadar yakın değilsin diyordu. Acaba neden ? Sanıyordu ki küçücük şeyden ağlıyorum. Ağlıyorum çünkü çok uzun zamandır güçlüydüm. Artık yaşadıklarımı taşıyamıyorum. Yoruldum. Ama anlamıyordu işte. Anlamıyordu... 

Zil çalınca sınıfa gittim .  Yine sıkıcı dersler. Okulu sevme nedenim sadece Edizdi. Neden onu bu kadar çok seviyordum ? Onla hiç konuşmamıştım. Ama onu delicesine seviyordum.

Selen : Kanka iyi misin ?

Ben : Evet iyiyim. 

Selen : İyi o zaman. Canım sıkıldı ya konuşalım.

Ben  : Tamam.

Selen :  Kanka ya Leptopsuz kaldım.

Ben : Ablan hala almadı mı ?

Selen : Almadı yaa.

Biz öyle konuşa konuşa zil çalmıştı. Tenefüse çıkmadım. Melis sonradan geldi. Hadi dışarı çıkalım diye. Bende hayır dedim. Biraz yanımda durdu sonra sıkıldım dedi gitti. İnsan bi sorar morelin mi bozuk diye ama neyse alıştım ben o hep böyle yapıyo. 

Okul Çıkışı 12.00

Eve geldim. Yemek falan yedim. Bugün bilgisayara girmeyecektim onun yerine yazı yazmaya karar verdim.  Bir defterim vardı ve içimde  geçen herşeyi hep buraya yazıyordum. 

Kendimden nefret ediyorum. Çünkü çok çirkinim. Çirkin olduğum için aşık olduğum çocuk bana bakmıyor. Beni takmıyor . Benim gibi birini kim sever ki zaten.  Onun sevmesinide bekleyemem.  Ona layık değilim çünkü .  O kadar iğrencim ki beni tanımak bile istemiyo. Olsun , ben onu içimden severim. Hayallerim yeter bana . Ağlasam nolur ki ? Değesizim. Hem ölsem nolur ? Kim umursar ? Acımdan da kurtulmuş olurum. Onun gözünde değersiz biriyim sadece. Ben ona baktığımda kalbim deli gibi çarpar. Heyecandan ne yapacağımı şaşırırım. Ama o bana baktığında hiç bişey hissetmez. Umursamaz. Doğru , Ben onun neyiydim ki ? Hiç bişeyiydim. Ben onun için ağlarken. O arkadaşlarıyla eğleniyordu. O beni hiç bizaman düşünmedi. Acaba beni düşünüyor mudur ? Dediğim zamanlar var. İçimde bir umut vardı. Ama artık düşünmediğini aklının ucundan bile geçmediğimi biliyorum. Yavaş yavaş alışıyorum sanki. Sadece bazenleri taşıyorum. Dayanamıyorum o kadar. Merak ediyorum . Acaba hayat bana ne zaman gülecek ? ...