Imperfections of Being Perfect

Chapter 17

Chapter 17

I'll be waiting

Headlines: Reena Francesca Campbell died after giving birth on Simoun Blake Johnson's child.

And that's what happen when you wanted to know, to whoever people that I died after giving birth. That was my plan, they agreed to it. The doctors were in shock to get that news because they really new that I am safe and my child is in good health. It's my way for them to stop dealing with me.

Media's were asking if it's true or not, my father tell them that it was true. He's a good actor though, nakuha pa niyang umiyak sa harap ng mag kamera. Gusto pa sana nilang makita ang katawan ko pero hindi na sila pinayagan dahil masyado nang personal ang kanilang ginagawa.

My father was happy that I gave birth to my child, I named him Riley Fritz Campbell. Tuwang tuwa pa si papa ng makita niya ang kanyang apo. Masaya siya dahil hindi ko sinunod ang mga kagustuhan ng ibang tao na ipalaglag ko ang anak ko. Kung ginawa ko rin naman iyon ay ang laking pagsisisi ang ginawa ko.

I was alone on my home when my water broke dahil ako lang din naman ang makakatulong sa sarili ko. I grab my phone and ride an uber. Nataranta pa ang driver dahil hindi ko na rin kinakaya ang sakit ng tiyan ko. Parang kapag hindi ko pinigilan ay lalabas na kaagad iyon sa akin. And gladly, he saved my life. Nadala agad ako sa hospital at pinasok na sa labor.

And now, Riley has become a blessing for me. Sa kabila man ng mga nangyari sa akin ay hindi ko masisisi ang pagdating ni Riley. He gave hope on me that was almost giving up.

Mayamaya lang din naman ay napatingin kami sa pinto, napatayo naman si Scott para salubungin ito. Nang magtama naman ang aming mata ay halos humagulgol siya sa pag-iyak. Agad naman akong dinaluhan nito at niyakap ng sobrang higpit.

"Amy..."

"Reena..." hindi na niya napigilan ang ibuhos ang emosyon. "Inakala kong totoo ang mga balita at mga nababasa ko pero nang sabihin ni Scott sa akin na palabas lang pala iyon sa media ay nakahinga ako ng maluwag pero hindi ko talaga alam ang gagawin ko no'n. I was confused and frustated. I thought you left us."

Napangiti na lang din naman ako, "alam kong hindi mo rin naman ako kakalimutan. You were there even you're not with me."

She hugged me tight again, "I'm sorry for leaving you, for being cold and not being your friend when you need one."

"That's okay, Amy..." pinunasan ko naman ang pisngi ko, ang lakas makadala ni Amy ng emosyon. "That's was the past, you don't need to sorry for me."

"Reena..." aniya at tiningnan ako sa mga mata ko. "Promise, this time, I wouldn't let you down."

I smiled. "Thank you..."

Feeling ko buo na ulit ako. Parang bumalik na ulit sa dati ang lahat, sa totoo lang ay hindi ko naman talaga kailangan ng kasikatan o kahit anong klaseng titulo. Ang kailangan ko lang ay ang mga kaibigan na alam kong hindi ako iiwanan. Alam kong hindi naman talaga umalis si Amy, she left because of the issue. Wala naman siyang kasalanan doon.

Mas sinisisi ko pa nga ang sarili ko dahil pinabayaan ko ang sarili ko sa mga panahong nilalamon na ako ng kasikatan. For what they said, kinain na ng sistema.

Hindi rin naman mapigilan ni Amy ang ngiti ng makita ang anak ko. Sana daw ay noong mga panahong pinagbubuntis ko pa ito ay kasama ko siya pero pinangako naman niya na hindi na niya ako iiwan, she wanted to see Riley grown up.

Bago ako lumabas ng hospital ay inasikasi ni papa ang bagong bahay na titirhan ko. Iyon ay tama lang para sa akin, medyo maliit lang kumpara sa bahay noon pero siguro iyon na ang magiging start namin ni Riley. Amy wanted to stay with us, pumayag din naman para may kasa-kasama ako.