Now my eyes are open, but his eyes are closed.

~2~

Nu zit ik hier. Bij de X factor. Backstage. Ik weet dat de jongens er zijn. Instagram heeft me geïnformeerd. Lottie zit naast me. In de kamer is het stil. ''Je gaat het geweldig doen, Lou.'' Fluistert Lottie. Steve loopt naar binnen. ''Ready, Tommo?'' Ik geef hem een glimlach en knik.

Zodra we op het podium zijn scan ik het publiek af. Hoe lang is het terug dat ik voor het laatst voor zo een groot publiek heb gezongen? Wat als het mis gaat? Ik schud de gedachte van me af. ''Voor jou, mam...'' Fluister ik.

''Dit is Louis Tomlinson...''

De eerste deuntjes van Just hold on galmen door de ruimte. Ik zucht diep en begin te zingen.

''Wish that you could build a time machine, so you can see the things no one can see.''

Ik zing zo hard en zo goed als ik kan. Steve komt naast me staan met een soort rook pistool? ''If it all goes wrong... Darling just hold on.'' Ik haat het hoe mijn stem breekt als ik het laatste woord zing. Al snel zijn die gedachtes letterlijk uit mijn hoofd geschreeuwd.

Ik hou mijn handen tegen elkaar aan en schud mijn hoofd als teken om het publiek te bedanken. Ik denk dat ik dat een beetje van Harry heb overgenomen. Oops?

''Steve Aoki en Louis Tomlinson!''

''Simon ik weet dat je nog wat wilde zeggen.''

Ik slikte. Ao.... Ik heb geen zin in een toespraak.

''Eeehm, Louis. Weetje wat, ik moet wat tegen je zeggen. Ik ken je nu al voor 6 jaar. Wat jij net hebt gedaan, en de moed. Ik respecteer je als een artiest ik respecteer je als een persoon en...''

Het publiek onderbrak Simon met een luid geschreeuw. Ik glimlachte in mezelf. Nooit gedacht dat Simon dat zou zeggen.

''En je moeder je moeder was zo trots op je, Louis, en ze keek zo uit naar vanavond. Ze kijkt nu op je neer en je hebt haar trots gemaakt. Steve, je bent een goede vriend voor Louis, dankjewel.''

Ik knipper de tranen weg. Niet op het podium, Louis. Straks in de kleedkamer.

''Dankjewel, Simon. En al onze liefdevolle gebeden ook hier van de X factor familie. Louis Tomlinson iedereen!''

Ik bedankte het publiek nog een keer voordat ik mijn hand naar mijn lippen bracht en een kus naar de hemel blies. ''Voor jou, mam.''

Meteen toen ik de kleedruimte binnen liep vloog iemand me op mijn nek. ''Ik ben zo trots op je, Louis! Je hebt het zo goed gedaan.'' Ik herken de stem uit duizenden. Een grote welgemeende glimlach breekt uit op mijn gezicht. ''Dankjewel, Niall.'' Ik sla mijn armen stevig om hem heen. Ik zie Liam en... Zayn? ''Hey, Lou.'' Ik ren uit Niall zijn omhelzing en landseer mezelf letterlijk naar Zayn toe.

Hij duwt zijn neus in mijn nek en zucht. ''Hi, Zayn.'' Fluister ik. Hij lacht voordat hij me los laat. Liam is de volgende die me een knuffel geeft.

''Dat was geweldig, Tommo. Ik heb je gemist.''

''Ik jou ook, Payno.''

Daarna was mijn familie aan de beurt. Als laatste kwam ik bij Lottie aan. Ze had tranen in haar ogen. Ze sloeg haar armen om mijn nek en gaf me een kus op mijn wang. ''We zijn allemaal zo trots, Boo. Mama had het geweldig gevonden.'' Ik voelde mijn onderlip trillen. Tranen sprongen uit mijn ogen, al mijn emoties van de hele avond borrelden langzaam omhoog en lieten me uitbarsten.

Mijn grip om Lottie werd slapper. ''Kom Louis.'' We liepen naar de bank die in de kleedkamer stond en plofte er op neer. Ik kon niet stoppen met huilen en stikte bijna van het snikken. In een was iedereen stil. Ik hoorde een deur zachtjes dichtvallen. Ik haalde mijn neus op, maar keek niet op.

''Oh Lou...'' Mijn hoofd schoot op bij het horen van zijn stem. Mijn zicht was wazig van de tranen, maar ik herkende Harry zijn gezicht uit duizenden. Een harde snik sneed door de kamer heen voordat ik naar Harry toe rende en in zijn armen sprong.

Mijn benen klemden om zijn middel en mijn armen rond zijn nek. Het enige wat ik kon doen was nog harder huilen. Ik zag vanuit mijn ooghoeken Harry een gebaar maken naar iedereen om te vragen of ze weg wilden gaan. Hij wiegde ons zachtjes heen en weer en fluisterde lieve woordjes in mijn oor.

Langzaam schuifelde hij naar de bank. Harry ging zo op de bank zitten zodat ik op zijn schoot zat. Ik keek Harry aan. Zijn haar was geknipt. Niet dat ik dat niet al wist, maar hij zag er goed uit.

Hij mist je niet. Zie je. Hij leeft zijn leven gewoon verder. Ook zonder jou.

Opnieuw voelde ik mijn lip trillen. Harry zuchtte zachtjes en duwde voorzichtig mijn hoofd weer op zijn schouder. Zijn vingers speelden met mijn haar.

Al die tijd is Harry stil. Meestal zegt een knuffel meer dan 1000 woorden. Harry duwde me van hem af en veegde de tranen van mijn wangen af. Zijn rechterhand bleef op mijn wang liggen en ik leunde er met mijn hoofd tegen aan. Ik deed mijn ogen dicht en liet het gevoel van Harry zijn aanwezigheid over me heen wassen. ''Hey Lou.''

Ik opende mijn ogen. ''Het spijt me... Van je moeder.'' Ik knikte. ''Ik heb je gemist.'' Zei Harry en hij leunde zijn voorhoofd tegen die van mij. Ik stond op en snoof.

''Als je me zo miste, waarom negeerde je me dan voor... oh ik weet het niet. 4 of 5 maanden?'' Harry stond op en torende boven me uit.

Het maakte geen indruk op me. Harry mocht dan wel langer zijn, maar uit ervaring weet ik dat ik sterker ben. ''Misschien als je je best had gedaan om me te bereiken had ik je niet genegeerd!''

''Misschien als jij me niet had geblokkeerd zou je mijn berichten binnen hebben gekregen waarin ik je praktisch smeekte of je langs wilde komen!''

''Als jij me niet had laten gaan was ik gewoon nog bij je geweest!''

''En als jij niet zo een onwetend stuk stront geweest was, had je begrepen waarom ik je liet gaan!''

''En waarom was dat hm?''

''Omdat ik je ongelukkig maak, Harry! Zeg niet dat het niet waar is want je weet dondersgoed dat het waar is!''

''Misschien was ik niet ongelukkig geweest als jij bij managent was weggegaan!''

''Dat kan niet, Harry! Begrijp dat dan! Ik heb geprobeerd om een nieuw management te vinden, maar niemand wil me!''

''Nou en! Dan had je geen solo liedjes uit kunnen brengen, je was in ieder geval gelukkig geweest!''

''Wat weet jij daar nou van! Maar jij bent mij niet, Harry! Jij weet niet wanneer ik gelukkig ben en wanneer niet! Doe niet alsof je me beter kent dan ik mezelf ken! Je had alles ook gewoon kunnen negeren en bij me kunnen blijven!''

''Oh ja... Gewoon negeren dat jij even met ieder meisje een relatie krijgt om ONZE relatie weg te proppen. Te negeren dat je met die hoer het bed in bent gedoken en vader bent geworden! Hoe denk je dat ik dat kan negeren, Louis!''

Harry zijn ogen stonden vol tranen.

''Je hebt wel zo veel over mij te zeggen, maar zeg eens Harry. Hoe was Kendall? Ik ben niet de enige die met een meisje gespot is!''

''Ik kwam hier omdat ik dacht dat je me nodig had, Louis! Niet zodat je je gevoelens op mij kon uiten!''

''En ik dacht precies hetzelfde van jou!''

''Ik haat je, Louis!''

''Goed dat we dezelfde gevoelens delen!''

We draaiden ons tegelijkertijd van elkaar af. Mijn borst was heet. Schuif alles maar weer op mijn bord, Harry. Daar ben je goed in. Ik hoorde Harry zijn neus ophalen en wist dat hij probeerde niet in huilen uit te barsten. Ik merkte dat ik hetzelfde probeerde te voorkomen. Voorzichtig keek ik over mijn schouder en zag dat Harry hetzelfde deed.

We keken elkaar voor een paar seconden aan voordat we naar elkaar toe renden en ik mijn lippen op de zijne duwde. Ik verstrengelde mijn vingers in zijn haren, terwijl hij zijn armen om mijn middel sloeg. ''Oh mijn god Haz. Ik heb je zo gemist.'' Zuchtte ik uit. ''Ik jou ook, Lou.''