you belong with me

Miss and Mister popular.

Mijn hart stopte even met kloppen, mijn mond viel open en ik gaapte hem aan.

Grapjas.

'Een grapje zeker?' Ik trok een wenkbrauw op. (YAY WENKBRAUWWIEBEL!) Hij stond stil en keek me schichtig aan. 'Tuurlijk is het geen grapje, Alison.' Mijn naam is zo ugly :(. 'Sarcasme?' Hij schudde zijn hoofd. 'Misschien is het beter als we een tijdje niet meer met elkaar praten...' begon ik aarzelend.

'Bedoel je dat je afstand wilt?' vroeg Nathan. Hij haalde beschaamd een hand door zijn sexy haar. Je vind hem niét sexy. 'Ik denk het....' Hij knikte begrijpend. 'Ik snap het. Ik denk dat ik naar Kim-' Een gilletje verstoorde zijn zin. 'Nathan, schatje!' Ik draaide me om en gaapte een net iets te vrolijke Kimberley aan.

'Wat is er zo interresant aan mij?' vroeg ze nieuwschierig. 'N-Nee niks.. Ik denk dat ik ga, d-doei.' Nathan glimlachte nep naar me. Ik liep naar mijn huis toe. Daar liet ik me op bed vallen. 'Nee nee nee nee..' Wat heb ik gedaan?

Ik opende mijn tas en trok er mijn mobiel uit. De reacties op instagram waren er niet minder opgeworden, integendeel. Boos smeet ik mijn mobiel tegen de muur en keek naar de muur. Even je hoofd leegmaken. Dat had mijn zus altijd gezegd.. Ze is dood. Vorig jaar ging ze dood met een ongeluk, door mij. Ik wou er niet meer aandenken.

Ik keek weer in mijn tas en zag een opgekreukeld briefje. Nerveus vouwde ik het open. Raamcontact dan? :) Ik wist al meteen van wie die was.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1 Maand Later .

Een maand later? Yep. Er is veel gebeurd, een lang verhaal, maar ik vertel het wel even. Nathan en ik spraken elkaar niet meer. Nooit meer? Nou... We spraken elkaar via het raam. Je weet wel, met het kladblok. En ik had EINDELIJK durven dansen, voor Nathan. Het zag er niet uit, maar ik moest toegeven dat ik er wel plezier in had.

Op school negeerden we elkaar volkomen.... Vandaag was het dan zover, de king and the queen werden gekozen. (Oja, het liedje begint ongeveer op dit punt... Anders snap je het niet. Ik vind het moeilijk dit te schrijven, met die tijdsprong. Maar ik doe mijn best!) 

Dus op dit moment lopen Mandy, Nicole en ik door de school, richting de kantine. Nicole? Wie is Nicole? Dat is een meisje die ik bij koor heb ontmoet. Ik zit nu op koor, beter dan niks, toch? Nicole was nu ook een goede vriendin van Mandy en mij. 

'Op wie heb jij eigenlijk gestemd, Nicole?' vroeg ik. Nicole keek verrast op. 'Op Kimberley en Nathan natuurlijk, ze zijn perfect samen. Miss and Mister popular.' De monden van Mandy en mij vielen tegelijkertijd open.

'Wat?' vroeg Nicole niet-begrijpend. 'Ik vind Nathan leuk.' wist ik uit te brengen. Nicole's ogen werden groot. 'Omg! Sorry, sorry, sorry. Het spijt me zó erg...' Ik maakte een 'maakt niet uit' gebaar. 'En Roze Tandenborstel? Waarom stem je in vredesnaam op Roze Tandenborstel?' Mandy keek Nicole vragend aan.

'Roze Tandenborstel?' Mandy en ik wezen tegelijkertijd naar de langslopende Kimberley. 'Ze leek me wel aardig..' zei Nicole weifelend. (Als je het zo schrijft.) 'Laat ook maar, ik wist wel dat ze gingen winnen.' zei ik. We namen plaats aan één van de voorste tafels in de kantine. Nu ging het bekend gemaakt worden.

'Dames en heren!' riep meneer Hanson, de conrector. 'Ik, jullie conrector, mag jullie bekend maken wie er hebben gewonnen!' Iedereen juichte. Meneer Hanson was de vader van Kimberley, daarom was ze het lievelingetje van de school.

'De stemmen zijn geteld. Maar eerst... De vrouwelijke kandidaten! Kom maar naar voren. Jennifer en Kimberley liepen heupwiegend het 'podium' op. Eigenlijk was het gewoon een grote tafel met een laken erover heen, en een beetje versiersels. 'Hallo dames! En... Zijn jullie benieuwd?'  Ze knikten braafjes en de conrector lachte. 

'Dan nu, de mannen!' Een luid gejuich steeg op. Jake en Nathan liepen de tafel op en keken meneer Stone verwachtingsvol aan. Nathan zag er weer oogverblindend aan. Het toeval was dat Nathan en Kimberley dezelfde kleur blauw aanhadden... Hmmm. 

Meneer Stone maakte nog wat grappen en een praatje met de kandidaten, toen het langzaam stil werd. 'We gaan het bekend maken... De winnaars!' Iedereen in de 'zaal' joelde en gilde, fluitte, of deed wat anders. 

'Miss Hanson and Mister Franklins, gefeliciteerd!' riep meneer Stone. Voorspelbaar. Ze gaven elkaar een knuffel. Voor de eerste keer keek Nathan me recht in de ogen. Zijn blik stond... Zielig?

Na afloop moest iedereen de winnaars feliciteren. Ik was als één van de laatsten. Eerst gaf ik Kimberley een hand. Ze keek me hatelijk aan. Snel wou ik doorlopen. 

'Hey, vergeet mij niet! Mevrouw Sanders!' riep Nathan lachend. Ik liep op hem af.. 'Gefeliciteerd dan maar..' Hij glimlachte. 'Bedankt, denk ik..' Ik verdronk even in zijn heldere ogen.

Blijf bij de les, Alison! Oja.

'Ehm. Ik ga.' Ik sloeg mijn tas over mijn schouder en rende richting Nicole en Mandy. Ze keken me medelijdenvol aan. Maar hun blik klaarde op toen ze naar iets achter me keken.

'Wat is er zo leuk?' vroeg ik nieuwschierig. Ze lachten geheimzinnig. 'Zeg gewoon.' Ik trok een pruillipje. 'Nathan keek je verliefd na.' begon Nicole. 'Ik denk dat hij verliefd op je is!' gilde Mandy. We begonnen te springen en te gillen.

'O M G!' We draaiden rondjes toen Kimberley op ons afkwam. 'Wat is er zo leuk?' vroeg ze. De huppeltrutjes stonden naast haar, handtasje hier, lipstickje daar. 'Gaat jou niks aan.' wist ik te zeggen. 'Wat zei je daar?'

'Dat het jou niks aangaat, ben je doof ofzo?' Haar mond viel open van verbazing. De huppeltrutjes deden precies hetzelfde. 'Trut.' zei Kimberley, ze draaide zich om. Op commando draaiden de huppeltutjes ook om. Trippelend en heupwiegend liepen ze weg.

'Ze is jaloers op je, denk ik.' zei Nicole zachtjes. 'Ik denk het ook.' 

Wat denken die vaak hetzelfde, pfoefoe. Haha. Nicole en Mandy, perfecte bff's!

Ik corrigeerde de stem. 'We zijn bff's met ons drieën, stem.' zei ik in mijn hoofd. De stem antwoordde niet. Mooizo.

'Dat zou best kunnen, zullen we gaan lunchen?' Ik glimlachte en sloeg een arm om beiden heen. We liepen lachend terug naar de kantine. 'PIZZATIME!' riepen we tegelijk.

Mwahh, niet zo lang, hea? Ik vind schrijven zo leuk! Dit is het eerste boek waar mijn inspiratie maar niet bij opgaat. :D. Zelf vond ik dit hoofdstukje wat minder, maarja! Bedankt voor het lezen, love jullie.

Vote. Comment. Share. Commentsssssssssssssssss zijn leuk. Achja, tot de volgende keerrrrrrr. :). 

X X X T E S S. Raar getypt.