you belong with me

Walgelijk & Paardje Graslach

Het enige wat ik hoorde toen we de gevangenis inliepen was Nathan's verdriet. Nou ja, verdriet.. Hij vloekte in zichzelf en zijn haar viel voor zijn ogen, waardoor hij er kwetsbaar uitzag. De tranen stonden in mijn ogen toen we na lang zeuren naar het kamertje mochten. Het was zo'n kamertje met een glazen ruit en een soort telefoon waar je mee moest praten. Ik glimlachte en kneep in zijn hand. We hadden net door een poortje heen moeten lopen. Niks gevonden, alleen moest hij zijn riem inleveren. We dachten dat zijn moeder weg was want alleen een oud mannetje zat achter het glas.

Hij had een oranje gevangenis pak aan en een grote, niet geschoren snor. Zijn baard was gestippeld en een gemeen lachje speelde rond zijn lippen. Die man had dus geen spijt. Hij leek me een jaar of zeventig, want zo oud was hij nou ook weer niet. Geen zonnestraal straalde en het was precies het weer voor de sfeer die hier hing. Tot Nathan begon te schreeuwen. 'Je.. Je hebt mijn vader vermoord! Mijn fucking vader! Dit zal ik je nooit vergeven, nooit zweer ik je! En weetje wat, mijn moeder is net zo schijnheilig als jij! Waar is die eigenlijk? He? Is ze even naar de wc?!' riep hij met overslaande stem. Een gevangenis bewaker suste de boel.

'Hou jezelf in of ik stuur je onmiddellijk weg,' zei hij met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht. Ik had zin om met mijn ogen te rollen maar deed het niet. De opa staarde naar Nathan zonder enige emotie op zijn gezicht te tonen. Het enige deed was zijn schouders ophalen en wachten op Nathan's moeder. Op dat moment ging de deur open. 'Dag Bert schat- Wacht, wat doe je hier Nathan? Dag Alison!' probeerde ze vrolijk te doen. Zonder succes. Nathan liep op haar af en zette zijn handen in zijn zij. Hij schudde zijn hoofd en mompelde: 'Walgelijk, walgelijk dit. Dertig jaar verschil! Dat is zo, vies.. Gadverdamme, en dan ook nog met je schoonvader.' Zijn moeder probeerde hem te sussen.

Nathan negeerde zijn moeder. Hoofdschuddend liep hij naar de deur en opende het. Ik liep achter hem aan en keek nog om. Zijn moeder haalde haar schouders op. Ze keek alsof het haar geen bal interreseerde. Wat heb ik me in Mascha vergist. Dan moet je je pas voorstellen hoe het is als dat je moeder is.

Ik schudde mijn hoofd ook. Dit is inderdaad walgelijk. Disgusting. Dertig jaar verschil, oke, voor sommigen normaal. Maar dan met je schoonvader? Dat is echt walgelijk ja. Hij haalde me uit mijn gedachtes door hardop zijn gedachtes te vertellen. Of nou ja, zijn vragen. 'Waar moet ik nu heen?' was zijn eerste vraag. 'W- Wil je weer bij mij wonen?' Hij glimlacht maar schud dan zijn hoofd. De zeshonderdste keer, zonder dat hij het zichzelf realiseert. 'Daarmee moet ik je niet lastig vallen, je hebt je eigen privé leven,' zegt hij nadenkend. 'Het mag echt! Desnoods bouwen we een extra kamer bij!' probeerde ik hem te overtuigen.

'Kom op Nathan, ik vraag het aan mijn moeder. Als het mag dan kom je, oké?' Hij staarde aarzelend naar de muur. 'Oké dan.' Ik maakte een sprongetje en was bijna vergeten dat we nog in de gevangenis waren. 'Kom je?' riep ik. Ik had een sprint richting de buitendeur genomen. Hij rende lachend achter me aan en mompelde iets van: 'Gekkie.'

**

'Hup paardje! Je kan harder! Nathalie!' gilde ik. Ik zat op Nathan's rug. We waren in het park en de zon scheen fel op de vijver. 'Noem me niet Nathalie, je weet dat ik dat haat!' mopperde hij. Ondertussen draaide hij een rondje. Ik hield lachend stand. 'Nathalie, het spijt me! Oeps, dat ging perongeluk! Ik bedoel Nathan!' loog ik. Ik deed het helemaal niet perongeluk, ik wou hem gewoon plagen. 'Maakt niet uit Al... Uh.. Albie!' Ik proestte het uit. 'Albie? Hahahaha! Is dit een grapje?' Quasi-teleurgesteld liet hij me zakken. 'Ik kan er niks aan doen dat ik niet zoveel fantasie als jou heb!' riep hij. Ik lachte en zakte met rode wangen op de zachte grond.

'Noem me dan Appie, of Arie. Maar Albie?' Zelf begon hij ook te snappen dat het niet de perfect bijpassende naam was. De kuiltjes verschenen toen hij ook in lachen uitbarstte. Na een korte zittende lach vielen we al snel in het gras neer. Daar lachten we alleen nog maar harder en we rolden over de grond. Een kriebelhoest borrelde op. Meteen werd mijn lach vermenigvuldigt met hoesten. Het klonk af-schuw-lijk. Nathan kan daar zeker wel om lachen. En ja hoor, Nathan's lach schalde door de frisse buitenlucht. Door het rollen van het lachen kwam zijn been tegen de mijne. Een rare tinteling in mijn bovenbeen irriteerde me.

Je moet nou niet gaan zitten dagdromen. Nali gaat nooit bestaan. Hey, Nali klinkt goed. Hou je kop toch dicht. Je bent weer in gesprek met je zelf. Fuck. Tijdens dit 'gesprek' met mezelf stuiterde Nathan's been van grond naar mijn been. 'Nathie!' Barbie. Uch, Kimberley. Nathan veerde met een ruk overeind. 'Kimmie!' riep hij met een overdreven stem uit. In mijn gedachte schaterde ik het uit, maar in het echt staarde ik wezenloos voor me uit. 'Wat doe je hier met dat?' Ze wees minachtend naar míj. 'Niks bijzonders.' En bedankt.

'Mooi liefje, ik ga weer naar Jennifer! Doei babe', en ze verliet ons, 'en voordat ik het vergeet, ik kom je weer aanmoedigen bij de wedstrijd.' Ze drukte een kus op zijn wang en huppelde weg. Wacht, waarom was ze alleen? Kimberley Hanson is NOOIT maar dan ook NOOIT alleen! Toen ze weg was viel Nathan weer achterover om in lachen uit te barsten. Zelf keek ik naar hem met een strak gezicht. Chagerijn.

**

*boogie boogie* Jeej hoofdstukje. HADDEN JULLIE NIET VERWACHT HE? Een relatie met je schoonvader, best wel walgelijk. En dan ook nog met een moordende schoonvader. Daarom de titel. Paardje graslach kwam gewoon in  me op.

Thanks voor ALLE VOTES EN COMMENTS! Ze waren echt super lief! ♥!♥!♥!♥! Ik werd er helemaal blij van c:

Thanks for reading guyz!

En trouwens....

Comment

Follow

Vote

En al die andere dingen jwz x3

♥♥ Tess