"Alam mo ba 'yung 'red string of fate'?"
-tanong sa akin ng isang batang babae habang tinatalian ng puting sinulid ang pinky finger ko.
"Ayan tapos na! Sabi sa Chinese and Japanese folktales, may invisible red string daw na nakatali sa pinky fingers ng dalawang tao na nakatakda para sa isa't-isa .Ikinakabit daw 'yun ng Gods sa mga taong sa tingin nila eh meant to be, tapos magkikita sila sa kahit anong paraan, nakatadhana 'yun."
One end of the string is tied on my pinky finger, 'yung other end, sa pinky finger nya.
"Really? Naniniwala ka 'dun? di 'yun totoo, Gods like that didn't even exist." sagot ko.
"Syempre, the Gods tied a red string on our pinkies, tingnan mo, diba nag meet tayo unexpectedly? That's because of the red strings of fate, that means ,ikaw ang destiny ko, tehee"
Their car started tomove and she started to cry. That time, nasa loob siya ng kotse, her half body leaning outside the window just to tie that string to my finger before they leave. Noong oras na 'yon , nagpapaalam ako sa kanya bago sila umalis.
"It's time to go, say goodbye to your friend" sabi ng mama niya. "Mahuhuli na tayo sa flight."
"Pero mommy!!" she insisted.
"Mangako ka, babalik ka , magkikita tayo ulit!" sabi ko habang nilalapit ang pinky finger ko sa kanya. Signal for a pinky promise.
" Promise! *sob* we will meet again, gagawa ng paraan ang red strings of fate para magkita tayo. Hindi ko alam kung kailan , but I'm sure we will, promise! *sob*" , she said while crying. And we made the pinky promise.
Nagpatuloy sa pag-drive 'yung mommy nya, nahatak 'yung red string, nahatak din ako pasunod sa kotse. Nakatali pa sa daliri namin 'yung red string nung mga oras na 'yon. Dahil sa pagkakahatak, nagkaroon ako ng malalim na sugat sa hinlilit, at alam kong pati yung batang iyon ay nagkasugat rin. Naputol 'yung red string.
"Yung Red strings of fate! it can be streched, it can be tangled, but whatever happens, it will never break! We are still connected by that string and bound by our promise! We will see each other again! I promise!" sigaw niya habang nakasakay sa papalayo nilang kotse.
Wala akong nagawa kundi sumigaw at umiyak habang tinitingnan ang papalayo nilang kotse...
*Kriiiiiiiiiiiiiiiiing Kriiiiiiiiiiiiiiiiing *
8am ng umaga, nagising ako sa tunog ng alarm clock. As usual , napanaginipan ko na naman 'yung batang babae na nakilala ko 11 years ago. Hindi ko siya makalimutan , siguro dahil inaalagaan ko 'yung pangako namin sa isa't-isa, at sa tuwing makikita ko itong peklat sa hinliliit ko, siya ang naaalala ko. Lagi kong naaalala 'yung pangako namin na magkikita kami ulit by the power of the red string of fate.
Sa kanya ko unang narinig ang folktale na iyon. An invisivle red string connecting two people that were destined to meet each other regardless the time, the place and the circumstances. Maaari daw itong mahatak o magbuhol, pero kahit kailan hindi ito mapuputol. Sabi sa folktale, ang dalawang taong pinagkokonekta nito ay nakatakda para sa isa't-isa.
Madalas naiisip ko, "Nasaan na kaya siya?", "Babalik pa ba siya?". Ngayon madali ko siyang mahahanap, through social networking sites o internet, ang problema ko lang, hindi ko maalala ang pangalan niya, o maging ang itsura niya, dahil malabo 'yun sa memorya at panaginip ko. Pero sigurado akong may common sa aming dalawa, 'yung peklat paikot sa base ng pinky finger namin, na sanhi ng pagkakahatak ng red string noong mga bata pa kami..
Thanks for reading the first chapter! Feel free to comment/suggest! Please vote! :)
-to be continued on the next chapter-
-Chapter 2- "Vanilla"
---Phantom00
