Babam öleli 12 yıl olmuştu ve ben 20 yaşıma geldiğimde babasız olmasını8n acısını artık çok daha iyi anlıyordum.Annemle birlikte küçük ama mutlu bir dünya kurmuştuk kendimize.Mevsimlerden bahardı,sokaklarda parklarda dolaşıyordum.Bu bahar daha bir çoşkulu hissediyordum kendimi.Birçok arkadaş edinmiştim mehmet,can can'ın kuzeni merve ve bir çoğu..hergün belirli saatlerde buluşup eğlenceli dakikalar yaşıyorduk.onlarla o kadar eğleniyordum ki işe bile gitmiyordum..yine işe gitmediğim bir günde yanlız başıma dolaşırken arkadaşlarımla parkta gördüm onu o kadar güzeldiki!.bir süre çevresinde dönüp beni farketmesini umdum ama bana hiç bakmıyordu.Tam umutsuzluğa kapılmışken tüm cesaretimi toplayıp yanına yaklaştım ve ''oturabilir miyim'' diye sordum.deniz mavisi gözleriyle bakıp ,küçük bir tebessümden sonra ''oturabilirsin''dedi.kalbim heyecandan deli igibi çarpıyordu ne söyleyeceğimi bilmiyordum sonra kısık bir sesle ''adım ali''diyebildim.bana dönüp''nazlı''dedi.Bir süre sonra telefonlarımızı birbirimize verdik ve ayrıldı.Akşam olanları anneme anlattım.Annem gözlerimdeki mutluluğu görünce çok sevinmişti..ilerliyen günlerde Nazlı'yla daha sık görüşür olduk zaman geçtikte ona daha çok bağlanıyordum o hayatıma girdikten sonra işe gitmeye bile başlamış ve diğer arkadaşlarımla daha az görüşür olmuştum.Arkadaşlar sitem etmeye başlayınca kendimi affettirmeye.onları akşam yemeğine davet etmiştim ve hazırlık yapmak için eve gittim anneme arkadaşlarımın geleceğini ve güzel bir yemek yapmak için hazırlığa başlamamız gerketiğini söylemiştim.akşam gelip çatmıştı,kapı çatı hemen gidip kapıyı açtım arkadaşlar gelmişti onları salona alıp sofrayı hazırlamak için mutfağa anneme yardıma gittim.sofra hazırlandıktan sonra salona gidip onları içeri çağırdım..Arkadaşlarımı masaya alıken annemin bkışlarındaki korku ve şaşkınlığa bir anlam veremedim.Tam arkadaşlarımı tanıtıyordum ki annem büyük bir feryatla masadan ayrıldı.olanları bir türlü anlamıyordum.Arkadaşlardan özür dileyip yemeğe başladık.yemeğin ve sohbetin ardından arkadaşlar gitti.annemin odasına neler olduğunu sorduğumda hiç cevap vermedi.sadece yüzüme bakıp ağlıyordu..Aradan 3 ay geçmişti arkadaşlarlaa özellikle nazlı ile görüşmelerimiz iyice sıklaşmıştı.Bir ara anneme sözü Nazlı'dan açıp onunla birbirimizi nasıl sevdiğimizi ve evlenmek istediğimize anlattım.Annem mutlu olmamdan gülüyordu.ama gözündeki korku ve acıyı hissedebiliyordum öbür gün iş dönüşü eve döndüğümde evde bir misafir vardı tanıştık ve annem o arada kayboldu o adam bana tuhaf sorular sorup durdu.1-2 saat oturduktan sonra annem misafiri yolcu etti anneme gelenin kim olduğunu sorduğumda doktor olduğunu söyledi..''yoksa hasta mısın?''dedim doktorun benim için geldiğini söyledi ve sadece genel bir kontrol yaptırmek istediğini söyledi.sabah erken kalkıp hasytaneye gittik ve bir çok testen geçtim.bir kaç saat sonra doktor hiçbirşeyimin olmadığını ve annemi odasına çağırdı akşam eve geldiğimde annemin gözleri ağlamaktan şişmişti ne olduğunu sorduğumda 'bir cenazeye gittim.çok etkilendim''dedi...artık nazlı ile hemen hemen hergün görüşüyorduk .her geçen gün ona olan aşkım kalbimden taşacakmış gibi oluryordu eve erken döndüğüm bir gün evde misafir olduğunu gördüm kimse beni farketmedi.mutfa gidip etışdırıken ister istemez konuşulanlara kulak misafiri oldu konu bendim ve annem niye bu kadar üzgün olduğunu o an anladım.meğer hastane.doktor hep bu yüzdenmiş meğer ben şizofreni hastasıymışım adını bile bimediğim bir hastalık bu hastalık benim hayal dünyasında yaşamama neden oluyomuş misafirler gidene kadar ortalığa çıkmadım..annem onları geçirince beni arkasında gördü''herşeyi duydun mu''der gibi gibi yüzüme bakıyordu ona ''herşeyi duydum''dedim kadıncağızın gözleri dolmuşdu ve bana sarılarak ağladı ona üzülmemesi gerektiğini gerçektende kendimi iyi hisseddiğimi söyledim ama korkmuştum bana arkadaşlarım geldiği gün hastalığımı anladığını söyledi annemin anlattığına göre benim hiç arkadaşım yoktu evet davet ettiğim kişiler tamamen hayal ürünüydü. annemle hazırladığım sofrada sadece ben oturmuştum ve sanki arkadaşlarım varmış gibi saatlerce o hayali varlıklarla konuşmuştum..Hiçbirşey umrumda değidi herşey,bütün bi dünya hayal olabi,lirdi ya ama Nazlı...ya oda hayalse?bu ihtimal beni delirtmeye yetiyordu annem birkaç ilaç getiriyor ve bunlar rahatlamam için olduğunu söylüyordu.Ama zaten ben rahattım işten ayrıldım 3 gün sonra dışarı çıktım ve her zaman gittiğimiz parka gittim..Arkadaşlar yine ordaydı belkide hiç gitmemişti onlarla konuşurken parktaki insanların alaylı alaylı güldüğünü farkettim.o gülen insanlara ''siz gerçek değilsiniz'' diye bağırdım.Ama onlar sadece gülüyorlardı.peşimi bırakmalarımı söyledim nereye gidersem onlarda benimle beraberlerdi.ilaçlar beni iyice dağıtmışdı.düşüncelerimi toparlayamıyordum arkadaşlar bende yavaş yavaş uzaklaşıyorlardı.Nazlı'yı aramaktan korkuyordum.çünkü arasam nazlı diye birinin olmadığını anlayabilirdim bir gün dayanamayıp aradım ve herzamanki yerimizde buluştuk ona bir yandan başıma gelenleri anlatırken bir yandada çevredeki insnaları süzüyordum yine bana gülmelerinden korkuyordum eğer bana gülüyorlarsa bu nazlının olmadığı göstercekti evet çevredeki insanlar alaylı alaylı bakıyorlardı ama gülmüyorlardı.Nazlı olayı beni gün geçtikçe bitiriyordu..Birgün anneme nazlıyı eve getirceğimi söyledim.Annemin gözleri kocaman oldu.yine bir hayali eve getirceğimden korkuyordu ama benkendime güveniyordum nazlı hayal değildi o gerçekti annem isteksiz olsada benim ısrarımla kabul etti öbürgün nazlı ile buluşup ona ''seni birazdan anneme götüreceğim''dedim hazırlıksız olduğunu söyledi ama benim ısrarımla kabul etti..artık geri dönüş yoktu biraz sohbetin sonunda evin yoluna koyulduk sokağa gelip eve yaklaştığımda son bir kez kulağına eğilip ''seni çok seviyorum ''dedim eve geldik ,kapıyı çaldım annem kapıyı açtığında ben önden girip ayakkabılarımı çıkartık nazlıyı içeri aldım.anneme bakıp nazlıyı işaret etim annmein gözünden yaş geldiğinde olduğum yerde yıkıldım resmen Demek yine hayaldi....Ama annemin o anda ağzından çıkan kelimeler benim için bir dua kadar kutsaldı;''HOŞ GELDİN,GÜZEL KIZIM,,,''....
