Jij en jij alleen

22

Laura

Ik kniel me naast Ryan neer. 'Wat kom je hier doen?' Vraagt hij terwijl hij zichzelf om hoog probeert te krijgen. Ik wil hem helpen, maar hij trekt zich los. 'Ik zag het gebeuren.' mompel ik. 'Alles?' Vraagt hij. 'Zo ongeveer, ja.' Zeg ik. Ik trek mijn jasje uit en veeg er mee zijn bloed weg. Ik moet toch wat hebben om hem schoon te maken. 'Doe niet!' Zegt hij boos. Geschrokken trek ik terug. Ik kijk hem vragend aan. 'En nu ga je me helpen?' Vraagt hij boos. 'Ja je-.' Hij kapt me af. 'Ik dacht dat je zo bang voor me was? Terwijl je dus kon zien dat Christian hier de boos doener is! Of nee, hoe zat het ook alweer? Ik schoot op hem toch?' Ratelt hij boos. Ik weet niet hoe ik moet kijken. Krijg ik nu de bevestigende verhalen die ik zo graag wilde? Die wel waar kunnen zijn? Of gewoon waar zijn?

'Hoe bedoel je.' Mompel ik zachtjes. 'Ik heb hem geschoten toch of niet? Dat heeft hij je gezegd toch? En hem geloof je omdat?' Roept hij boos. Waarom geloof ik Christian eigenlijk? Heeft hij niet gewoon gelogen? Ik kijk hem schuldig aan. 'Ik vroeg omdat?' Roept hij twee keer zo boos uit. Ik haal m'n schouders op. 'Omdat hij wel aardig tegen me doet in tegenstelling tot jou!' Zeg ik dan maar.

'Dat is juist zijn spel, Laura!' Roept hij. Spel? Welk spel? Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Hij doet aardig en dan hij gebruikt je. Hij doet je pijn en verlaat je! Oh en je hebt het waarschijnlijk niet door, maar je zit nu in fase twee. Het gebruiken.'

'Gebruiken? Op welke manier?' Vraag ik. 'Hij vertelt je verhalen die niet waar zijn zodat je bij mij vandaan blijft.' Zegt hij. 'Maar ik zal je één ding heel duidelijk maken, hij schoot op mij!' Roept hij. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Oh kom op Lau, geloof je het nou echt niet?' Zegt hij met gefronste wenkbrauwen. 'Ik weet niet wat ik moet geloven, want jullie zijn beide onbetrouwbaar blijkbaar!' Roep ik. 'Misschien ben ik onbetrouwbaar, maar hier in moet je me geloven.' Zegt hij terwijl hij me diep aan kijkt. 'Hoe dan?' Snik ik. Hij zucht.

Hij trekt zijn shirt uit en holy shit, die sixpack! Dan laat hij mij zijn litteken zien van het schot. Het zit dicht bij zijn hart. Het is duidelijk een litteken van een schot. Ik kijk geschrokken naar het litteken. Hij trekt zijn shirt weer aan. 'Geloof je me nu, Laura?' Vraagt hij zacht. Ik kan niks zeggen. Ik geloofde Christian en dat terwijl hij de gevaarlijke is? Misschien heeft hij al die tijd een geweer bij hem en ik ben de hele tijd bij hem in de buurt. Zou hij me dan echt gebruiken en pijn doen als in een schot lozen? Op mij? Eindelijk dacht ik dat al mijn vragen nu weg waren, maar er zijn er alleen maar meer bij gekomen.

'Lau?' Hoor ik vaag op de achtergrond. Dan voel ik een hand die mijn kin teder vast pakt en er voor zorgt dat ik uit mijn trans kom. Ryan is tegen over mij gaan zitten en kijkt me diep aan. Hij laat mijn kin los en veegt tranen van mijn wangen af. Wacht wat? Tranen? Ik had niet eens door dat ik aan het huilen was.

'Gaat het?' Vraagt Ryan. Ik knik een beetje stijfjes. 'Het gaat niet.' zegt hij dan. 'Sorry.' Snik ik. 'Voor wat?' Vraagt hij me lief. 'Dat ik jou niet geloofde maar een arrogante zak!' Snik ik harder. 'Lau, ik ben ook een arrogante zak.' Glimlacht Ryan. Een klein lachje verlaat mijn mond. 'Maar ik snap wat je er mee bedoelt op dit moment en het is oké, maar doe gewoon voorzichtig met wie je om gaat en geloof niet meteen alles wat je van een onbekende hoort.' Zegt hij op een waarschuwende, maar lieve manier. Ik knik als teken dat ik het snap.

Het blijft een tijdje stil. Ik kijk naar de grond, maar ik voel dat Ryan mij aan kijkt. Onverwachts trekt hij mij in een knuffel. Hij houdt me stevig vast en ik hem. Ik begin weer te huilen. Waarom huil ik zoveel? Dit is de beste knuffel die ik ooit heb gehad. Het voelt bijna vertrouwt, maar ik weet dat hij ook geen goede jongen is en dat ik me dus niet te veel moet hechten aan deze knuffel.

Na een tijdje trekt hij rustig terug. Ik kijk hem met een oprechte glimlach aan. Hij kijkt een beetje, ik weet niet, boos? Boos op zichzelf. Wat zou hij nu aan het denken zijn? 'Ik moet gaan, ik zit onder het bloed.' Zegt hij opeens. Ik knik. Hij staat op en reikt zijn hand naar me uit. Ik pak zijn hand vast en hij trekt me om hoog. Voor een paar tellen staan we dicht op elkaar. 'Uhm...' mompel ik. 'Ja, ik moet gaan sorry.' Zegt hij snel en laat me los. Zonder nog iets te zeggen loopt hij weg van mij. Ik geef nog een klein glimlachje en ga dan ook naar huis.

Wat moet ik nu doen met Christian?