Reminder

~ 1

'Fijne dag.'

De kassière schenkt me een glimlach. Ik bedank haar vriendelijk en pak mijn boodschappen in. Aardappelen, spinazie, gehakt...

Ik zucht. Ik zeg de kassière gedag en pak mijn boodschappentas. Dan voel ik opeens een hand op mijn schouder. 'Dat is toevallig dat ik jou hier tegenkom!'

Ik draai me om en kijk in de chocoladebruine ogen van Taylor Abrams. Geen spat veranderd.

'Taylor?' Ik zet spontaan mijn boodschappentas naast mijn voeten en sla mijn armen om haar hals.

'Zin in een bakje koffie?' Taylor lacht haar rechte tanden bloot en schuift haar lange bruine haar achter haar oor.

'Altijd.' Ik pak lachend mijn boodschappentas weer op en loop samen met Taylor de supermarkt uit naar Ricardo's koffiezaak, waar we altijd koffie dronken in de tussenuren.

'Hoe gaat het?' vraagt Taylor nieuwsgierig.

'Goed, met jou?'

Maar Taylor negeert mijn vraag. 'Sinds wanneer heeft Samantha Springs zo'n volle boodschappentas? Ga je hamsteren of zo?'

We stappen de koffiezaak in. De baas, Ricardo, herkent ons meteen en lacht ons toe. 'Daar hebben we onze vaste klanten weer, hoor. Samantha en Taylor, dat is een tijdje geleden! Wat kan ik voor jullie doen?'

'Wij willen graag een Espresso.' Taylor pakt mijn hand en trekt me naast haar op de bank. Ze pakt haar portemonnee.

Ricardo komt aanlopen met twee espresso en zet ze neer. 'Van het huis.'

Taylor en ik kijken Ricardo verbaasd aan. 'O, ehm... Dank je, Ricardo,' zeg ik.

'Heb je een vriendje?' vraagt Taylor, als Ricardo wegloopt.

Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Sorry?'

'Ik merk iets anders aan je,' zegt Taylor. 'Er is iets veranderd.'

'We hebben elkaar al heel lang niet meer gezien, Tay...' zeg ik. 'Natuurlijk is er iets veranderd.' Meteen voel ik me schuldig nadat ik dat heb gezegd.

'Dat bedoel ik niet,' zegt Taylor. 'Ik weet het niet... Er is iets anders aan je. Heb je een vriendje?'

'Jij bent anders niks veranderd,' lach ik en ik neem een slok van mijn koffie.

'Sommige mensen veranderen gewoon niet,' zegt Taylor op een serieuze toon.

'Wat wil je daarmee zeggen?'

Taylor slaat haar ogen neer. 'Het is gewoon... Het is Eric. Ik heb het gevoel dat hij nog steeds gevoelens voor mij heeft.'

'Maar jij niet voor hem?' vraag ik.

Taylor verslikt zich bijna in haar koffie. 'Nee,' proest ze. 'Al na onze verkering op de middelbare school niet meer. De grootste fout van mijn leven.'

'En sinds  toen zit hij nog steeds achter je aan?' vraag ik ongelovig. 'Het moet niet gekker worden met die jongen.'

'In de tussentijd heeft hij er al veel gehad hoor. Ik kom hem vaak tegen in het dorp, dan maken we even een praatje. Maar het loopt altijd uit op: ik heb nog steeds gevoelens voor je, Taylor...'

Ik zucht. 'Kan hij dan nooit eens over die gevoelens heen stappen?'

'Blijkbaar niet,' zegt Taylor gevoelloos. 'Hij zal altijd wel belangrijk voor mij blijven, Sam. Hoe dan ook. Eric en ik hebben veel beleefd samen en we hebben niet alleen lastige tijden gehad maar ook fijne en leuke.'

Ik knik. 'Ja, dat geloof ik.'

Opeens begint Taylor te lachen. 'Best wel lang geleden al, he? Middelbare school.'