Çocukluk Düşleri

Gökyüzünden mutluluk sağnağı, elllerimizle umuda bir ağ atıyoruz yürüdüğümüzün yüreğine denk gelecek şekilde. Acıya tek bir zırnık vermiyoruz. Acıya tokuz biz. Mutluluğa, umuda aç iki nefesli bir dünyanın sevdasıyız biz. Sonra bir ekmek arası huzur niyetine yolcu ediyoruz göçmen kuşları. Bir küçük balıkçı kulübesinden yıldızlara selam yolluyoruz. Ateşe yarenlik, suya mahzenlik ediyor gönüllerimiz. Velhasıl sevgili, bir sen bir ben ve biz koca bir ömür oluyoruz. Ölümü öldürmekten vazgeçiyoruz. Ölümü avuçlarımızda açmış bir gül tezahür ediyoruz, umudu ise hayat diye geçiriyoruz nüfusumuza. Ve güller yağarken saçlarımıza bir kır düğünü başlıyor el ele yüz yüze koşa koşa ölüme gittiğimiz yerde.

Ismaıl Sarıgene