Alluring Vixen #Wattys2018

PROLOGUE

Alexis' POV

Hindi ko mapigilang mapahikab matapos ang aking klase sa boring ngunit nakakairita namin na Professor. It's not that I'm the kind of student who doesn't care about records and grades. It's just that, parang hindi talaga interesting para sa akin ng topic na tinalakay namin ngayon.

"Damn!" Mahinang mura ko sa aking sarili matapos kong ma-realize na wala man lang akong ginawa sa buong oras ng klase.

I'm bored and the topic of our lesson is not that interesting for me. Nakatulalang nakatitig na lang ako sa aking notebook na halos walang bahid ng tinta. Napatampa na lang ako sa aking noo.

"Sorry kung na-bored ka sa klase. Alexis Jean, right?"

Iritado kong hinarap ang nerd ng klase---Pablo Vermado.

Napataas ang aking kilay nang kumislap ang suot niyang eyeglasses kagaya sa mga detective characters na napanuod ko sa mga anime series o movie.

"Do you need anything?" walang gana kong tanong.

"Uhm." He cleared his throat. "Baka ikaw ang may kailangan," he said while looking on my notebook's currently blank page.

I sighed.

Mukhang alam ko na kung anong iniisip ng mokong na 'to.

"So?"

"So, do you need my notebook?" lantarang tanong niya sa akin habang nakangiti.

I wanted to say yes dahil kailangan ko naman talaga ng makokopyahan pero mas pinili kong sabihin ang salitang sa tingin ko mas responsable dahil sa ginawa ko. And besides, I don't want to owe anything coming from him.

"No," I answered.

"Yes." He rejected. "You need it so here."

Inilapag niya ang kaniyang notebook sa aking table na may label pa na 'Psychology'.

"Why are you doing this? We do not even know each other," tanong ko nang mag-angat ako ng tingin sa kaniya.

"Well. My answer will freak you out, so yeah. Take your time copying. You owe me," nakangiti niyang sabi bago niya ako kinindatan pagkatapos ay lumabas na nang classroom.

Ito na nga ba ang sinasabi ko.

Napailing-iling na lang ako nang lumipas ang ilang minuto ay biglang nag-flashback sa aking utak ang pagkindat ni Pablo Vermado habang suot ang eyeglasses niya. Ang weird lang tignan.

Ibinaling ko na lang ang aking atensyon sa notebook ni Pablo. Unti-unti akong napangiti habang nakatitig sa label ng notebook na Psychology.

I'm actually a doctor by profession but my curiosity and interest is with knowing how a person think and act kaya naman nag-aaral ako ngayon ng psychology.

Well, the owner of this notebook isn't that weird after all. He's right about one thing.

I really need his copy.

Twelve hours later...

It is almost one in the morning when I came home. All lights is off but I got managed to bring myself into my room.

Feeling tired, I wore off my shoes and after that, I let myself fall to my bed.

I sighed.

Everything is so tiring. After my class in the afternoon, I will hurriedly go to the hospital I'm working and do my job till the moon arise and slowly fall to its place.

Gano'n na ang daily routine ko araw-araw though I have my day-off every sunday.

Even my Tita Xekrea is busy bossing around the nurses she will see while wearing a lab coat in the famous hospital on Styg City--- Cross Hospital, where I am working at. Uuwi siya before the sun rises then papasok sa trabaho in the evening.

Tita Xekrea is the major reason why I am a doctor though it's being a psychologist that I want in the first place. Pinag-awayan pa namin 'yon noong una ngunit napapayag niya ako by being a doctor for 4 years then after 4 freakin' years, If I feel that I'm still into knowing minds and craziness, then I can go back to the university and start what I really love from the first place.

Minutes had passed, hindi pa rin ako sinasapian ng antok kung kaya't tumayo ako at mabilis na lumapit sa bintana para buksan iyon.

It's still dark outside but the light from the moon helped a lot to let me see the view from my window clearly.

Ang bahay namin ay nakatayo sa isang malawak na forest ngunit medyo may kalapitan naman sa modernisasyon. It made me think a little weird idea back then kung bakit kami lang ang nakatira sa iisang bahay na nasa gitna ng kagubatan ngunit nasagot naman iyon ni Tita.

Ayon sa kaniya, pamana daw ang aming bahay mula sa mga ninuno namin kung kaya't kung titignan ang aming bahay mula sa harapan ay matatawag na itong vintage house. Mas pinili ni Tita na dito kami manirahan kaysa lumipat sa ciudad dahil mas gusto niya ng tahimik at maaliwalas na lugar.

Maingat na lumusot ako sa bintana pagkatapos ay pumatong sa isang bed sheet na nakalatag sa bubong na nakasuklob sa pinto namin sa ibaba. May kalakihan naman ang bubong at hindi gano'n ka-slant kaya napag-tripan ko na gumawa ng mapagtatambayan dito. Kung sakali naman na uulan, hindi ako mababasa dahil sa transparent glass na nakadikit mula sa third floor ng bahay na kasalukuyang tinutungtungan ng mga paso ni Tita.

Napabaling ako sa buwan matapos kong humiga. Ganito ang tangi kong ginagawa sa tuwing naririto ako whenever I have the time to relax. Ang panuorin ang buwan.

Just by staring at the moon, it made me somehow relax and stress-free especially when me and my Tita got into a little cat fight.

Also, whenever I look to the the moon, there is only one question I kept asking only to myself.

If I cried a wolf, will a wolf appear infront of me?

Sounds crazy but yeah, I'm crazy to keep asking the question to myself. Just that, the question actually fascinates me from the very first time I read the story of The Boy Who Cried Wolf.

Especially, when I dreamed about a big black wolf fearlessly walking towards me. I know it's a dream but it felt so surreal because when I woke up dreaming that dream, strange howls started to echo every night somewhere here in the forest.

Instead of feeling scared, I felt curious. Curious if my dream is somehow connected to what is happening around the forest even though Tita already answered me that no animals or any kinds of species except us, is lurking in this very forest.

I chuckled lowly.

Silly me.

Thinking of wolves and anything. Dulot lang siguro ito ng pagod ko. Madami-dami din kasi ang naging pasyente kanina lalo na't nagkaroon ng riot ng mga magulang na hindi natutulungan ng pamahalaan sa paghahanap ng mga nawawalang bata sa ciudad. Nagkaroon ng stampede at batuhan kaya marami-rami din ang nasugatan.

My nose automatically cringed as I suddenly smelled a smell-like blood. Nasa hospital ako nagtatrabaho kaya halos kabisado ko na ang amoy ng dugo.

Naiiling na bumangon ako pagkatapos ay muling lumusot sa bintana para makapasok sa kuwarto ko. Sinarado ko ang bintana saka ni-lock ito bago ko tinakpan ng kurtina.

"May inuwi na naman siguro si Tita na blood bank at basta na lang tinapon kung saan," bulong ko.

Bukod kasi sa pagiging doctor niya ay may alam rin siya sa chemistry kung kaya't trip niya ang pag-examine sa mga dugong hindi ko alam kung saan at paano niya nakuha.

Well, mawawala na 'yon pagkinaumaga. Tita Xekrea knows that I am somehow allergic to color red even though isa akong doctor at dapat sanay na ako.

I chuckled as I crazily scratch and mess my hair before falling to my bed. Looks like my insomnia is here that's why my sleepiness can't enter.

Unti-unti akong napangiti habang nakapikit na kinakanta ang isa sa mga paborito kong kanta. Bahala na. malalasing din si imsonia sa kakakanta ko at sasamantalahin iyon ni sleepiness nang makatulog na ako.

______
Please like my fb page for more updates and add me on my dummy account.
FB Page: Flairstoica's Stories
Facebook Account: Hara Hathanasia