ACI VAVEYLA

ACI

   İçimde kayboluşumu izleyecek kadar aciz kaldım be hayat,ne halt yiyeceğimi yada ne bok yapacağıma dair tek bir fikrim yok.

Ucu gözükmeyen karanlık,dipsiz... bir kuyu var kalbimde her gün kendimi ordan alaşağı ediyorum.Nereye gittiğimi inanın bende bilmiyorum.

Her bir atlayış acı vaveylalarla oluyor.Ama kimse duymuyor,ben kendimi tanımıyorum,tanıyamıyorum.

Ne zaman böyleydim,ne zaman böyle oldum?

En ufak bir fikrim dahi yok.Her zamanki gibi yine bir hiçlikle baş ediyorum.Kendi halime gülüyorum.

Şu anda büsbüyük kendi dünyamda,her zamanki gibi siyahın ve kırmızının hakim olduğu odamda,büyük ,gösterişli,etrafı kırmızı renkli büyük güllerle kaplı olan boy aynasından kendime bakıyorum.

Kendi acizliğime,kendi bitikliğime;aynı zamanda çimen yeşili gözlerimde ki acılarıda görüyorum.

O gözler çok şey gördü.O gözler çok şey yaşadı.O gözler acının en kalitelisine tanık oldu.Onlar çok çekti.
Ama yılmadı,hala mücadele ediyor,hala mücadele etmekte;zorunda...Yapması gereken bu yapması gereken tek şey mücadele.

Çok çekti ya o gözler,çok gördü ya o gözler,hep içi acılı bir kıvamdaydı ya;artık o gözler intikam ateşi ile parıl parlıyor,cayır  cayır yanıyor;ve tek bir şey için 7 harf 3 hece için İNTİKAM için.

Adım MEHİR KARAZADE 

O, en asil soylu ailenin biricik kızı ,o ensoylu ailenin tek küçük  hanfendisi, o  en zengin ailenin tek varisi ,o acılarını her zaman saklayan biri olarak;o ailenin dışardan göründüğünde en şanslı kızı..

Bu devirde bir Karazade olmak en büyük işlerdenmiş gibi gözükür.Çünkü o aile Türkiyw'nin en zengin ailelerin arasında ilk ona girer. 

Ne büyük bir marifet değil mi ?hahahah 

Ben ise sadece bunlara gülüp geçerim,benim çektiğim acıları o kişilerin tek biri çekmiş olsaydı inan bu ailenin yanında kalmayı;yaşamak bile istemezlerdi.Bu dünyadan intihar edip kabir azabı çekmeyi yeğlerdi.Ama ben öyle değilim ,olmamda.

Çünkü benim daha parlak fikrim var.Bana acı çektiren kişilere bin katından daha fazla acı çektirmek.Beni 16 senenin her saniyesini,her salisesini acı çekirerek bağırtarak zehir edenlere bu dünyada rahat da yok,huzur da.Çok beklerler.

Bugün yine her zamanki gibi yeni bir duruşmam var.O ailenin sevdiğim tek yanı var,o da ünlü oldukları için benim tannınmış olmam ve her gün yerli yerinde bir işimin olması.

Yine onlar sayesinde okudum , bu günlere geldim . En azından bir yaraları dokundu bana ne mutlu bana...Odamdaki en sevdiğim eşyalardan olan boy aynasından kendime bakarken,kapım iki kere tıklatıldı.

''önemli değilse girme !''

''Mehir Hanım kahvaltıdan çağırıyorlar''

''Geliyorum Asiye''

Oldum olası hizmetçilere acırım.Bana güçsüz bir işmiş gibi gelir.Bu yüksek sosyetenin pisliğini çekiyorlar.Bu duygusuz insanların kahrını;cefasını çekiyorlar.Ve bu yüzden acıyorum.Ve asla onlara çevremdeki kişiler gibi davranmam.Benim çevremdeki kişiler böyle davranılmaya mahkumlar,onlar kendini bir şey sanan zavvallı olduklarının farkında değiller sadece o kadar.

Son kez boy aynasından kendime bakıp ;merdivenlerden aşağı indim.AA ne güzel benim mutlu ailemde burdaymış.O da ne yoksa amcamlar mı ? lanet adam..Benim melek yüzlü şeytanım nerde? ordaymış benim  nur yüzlü yengem seni pislk kadın.Ve benim en çok sevdiğim kuzenim.Evet onu seviyorum,hatta çok.Benim zor zamanlarımda her zaman yanımda olan,bu eve geldiğimde 5 ay boyunca konuşmadığımda benle birlite aynı yatakta oturan, hatta benle ayn yatakta yatan ,benle aynı gözyaşlarını paylaşan;benim bu hayatta tek sevdiğim erkek olan UYGAR KARAHANLI.