'ตามจับยัยนั้นให้ได้ ก่อนที่เธอจะหนีออกไปได้!'
'ยัยนั้นมีของสำคัญที่เราต้องการอยู่ เราจะต้องจับเธอให้ได้!!!'
แฮ่ก แฮ่ก เสียงหอบที่เบาบางและหมดแรงของผู้หญิงที่กำลังหนีกับบางสิ่งไม่ให้จับตัวเธอได้ เพราะถ้าสิ่งนั้นจับตัวเธอได้ขึ้นมา เธอก็จะไม่สามารถออกไปจากที่แห่งนี้ไปได้อีก
ตอนนี้เธอหลบซ่อนอยู่ที่พุ่มไม้ และพุ่มไม้ก็มีโอกาสในการที่พวกมันจะหาเจอก็อยู่ที่ประมาณ 90.00% เพราะที่นี่มีแต่ป่าและกลิ่นเลือดของเธอเจ้าพวกนั้นก็น่าจะได้กลิ่นด้วย
เพราะตอนที่วิ่งมาเธอก็ดันถูกหมาป่ากัดที่ขาทำให้เลือดของเธอไหลไม่หยุดเลย และถ้าวิ่งไปตอนนี้มีสิทธิ์ที่พวกมันจะเห็นเธอมันก็ยิ่งมากขึ้นด้วย เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก 'ตาย' สถานเดียว ถึงจะหนีออกจากที่นี้ได้เลือดของเธอก็คงหมดตัวซะก่อน
จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้ที่มาจากตรงโพร่งต้นไม้ที่อยู่ห่างจากเธอไม่มากนัก
เธอสงสัยในเสียงที่เธอได้ยินมากว่ามันเป็นเสียงตัวอะไรที่กำลังร้องไห้อยู่ และถ้าเธอเข้าไปดู แล้วเจ้าพวกนั้นมันจับเธอขึ้นมาล่ะ เธอนั่งคิดอยู่สักพักและค่อยๆ คลานเข้าไปใกล้ๆ โพร่งไม้นั้นเพราะถึงจะถูกจับตัวไปหรือจะหนีก็ตายพอๆ กัน
แล้วเธอก็ค่อยๆ ยืนขึ้นและชะโงกเข้าไปดูในโพร่งไม้ เธอก็ได้พบกับเด็กฝาแฝดทั้งสามคน กำลังนอนหลับอยู่ แต่เด็กที่อยู่ตรงกลางกำลังร้องไห้ เธอจึงอุ้มเด็กที่อยู่ตรงกลางออกมาจากโพร่งไม้ อยู่ๆ เด็กที่เธออุ้มออกมาก็หยุดร้องไห้ แต่กลับหัวเราะออกมาเหมือนหลอกให้เธออุ้ม
แต่เธอก็ยิ้มให้กับเด็กน้อยที่อยู่มือเธอ ก่อนจะมองไปที่เด็กสองคนที่นอนหลับปุ๋ยในโพร่ง ขณะที่เธอกำลังมองเด็กน้อยอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างและมันกำลังเข้ามาใกล้เธอด้วยเช่นกัน
'เธออยู่ตรงนั้น ไปจับตัวเธอมาซะ!!'
'ขอรับ!!'
ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นเลย ถ้าพวกมันเข้ามาจับตัวเธอ เด็กพวกนี้ก็จะไม่รอด แต่...มีอยู่ทางเดียวที่เธอจะช่วยพวกเขาได้
เธอหลับตาลงพร้อมกับอธิฐานว่า 'ท่านราชินีได้โปรดช่วยเด็กสามคนนี้ไปยังดินแดนแห่งความสุขด้วยเถิด'
พอเธอพูดจบ แสงสว่างก็ได้ปรากฏออกมาและมีหญิงสาวงดงามที่สวมชุดเหมือนคนชั้นสูงออกมาด้วย หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าได้หยุดกาลเวลาจึงทำให้ไม่มีผู้ใดขยับได้นอกจากเธอกับเด็กทารกทั้งสามคน
'ท่านเรียกเราออกมา เพื่อจะช่วยเด็กพวกนี้ไปยังดินแดนแห่งความสุขสินะ'
'ใช่!'
'แล้วถ้าท่านช่วยเด็กพวกนี้ ท่านก็จะตายนะ ท่านจะเอาอย่างนั้นจริงๆ หรืิอ'
เธอน้ำตาไหลออกมาก่อนจะพูดอย่างหนักแน่นไป 'ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าฉันจะช่วยเด็กสามคนนี้ เพราะถึงช่วยตัวฉันเองไปฉันก็ตายอยู่ดี'
'ท่านตัดสินใจแล้วนะ งั้นข้าขอนำเด็กสามคนนี้...'
'เดี๋ยว!!!' เธอหยุดราชินีก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงเพราะไม่อย่างให้ราชินีเห็นน้ำตาของเธอ
'ท่านมีอะไร...หรือท่านจะเปลี่ยนใจ?'
'เปล่า...ฉันจะตั้งชื่อให้เด็กสามคนนี้นะ'
ราชินียิ้มและพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะให้เธอตั้งชื่อเด็กทั้งสามคน
'เด็กคนริมข้างขวาชื่อ 'โซระ' เด็กคนกลางชื่อ 'เซริน' และคนริมข้างซ้ายให้ชื่อ 'เซระ' '
'ท่านตั้งชื่อเสร็จแล้ว งั้นข้าจะทำสร้อยที่สลักชื่อของเด็กสามคนนี้ไว้ก็แล้วกัน'
'อื้ม...'
เธอพยักหน้าก่อนที่องค์ราชินีจะสวมสร้อยคอที่มีชื่อที่เธอตั้งให้เด็กทั้งสามสลักอยู่ด้้วย พอองค์ราชินีสวมสร้อยเสร็จองค์ราชินีอุ้มเด็กสามคนมาอุ้มไว้ในอ้อมอกก่อนจะยิ้มจากลาเธอไปอย่างช้าๆ
พอองค์ราชินีจากไปแล้ว กาลเวลาก็เริ่มเดินอีกครั้ง เธอมองไปที่ๆ องค์ราชินีหายไปก่อนจะพูดว่า 'ขอให้โชคดีนะ'
"หนู...คุณหนูค่ะ!!!"
"คะ...ค่ะ O_O!"
"คุณหนูหลับในห้องน้ำอีกแล้วนะคะ –_–"
"แหะๆ ^^;;"
ฉันหัวเราะแหะๆ ก่อนจะลุกออกจากอ่างอาบน้ำและหยิบผ้าขนหนูมาปกปิดร่างกายตัวเองก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำและเจอกับป้าพิมรดาที่กำลังทำหน้าไม่รับญาติสักเท่าไรมองมาที่ฉัน
"คุณหนูต้องให้ดิฉันบอกกี่ครั้งค่ะว่า...อย่าหลับในห้องน้ำ!!!!!"
ป้าพิมรดาตะโกนใส่ฉันก่อนที่ฉันจะตอบไปว่า "ก็นิดหน่อยเองอ่ะ :("
"ไปแต่งตัวเลยนะคะ ก่อนที่จะไปโรงเรียนสาย"
"รับทราบค่ะ ^-^"
ป้าพิรดาถอนหายใจก่อนจะออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็รีบแต่งตัวใส่ชุดนักเรียน มัดผมสองแกละและจัดกระเป๋า
พอทำทุกอย่างเสร็จและก็ทำให้ฉันนึกถึงฝันเมื่อกี้ ก่อนที่ฉันจะได้คิดไปมากกว่านี้ฉันก็ได้ยินเสียงป้าพิมรดาเรียกลงไปทานอาหารเช้าซะก่อนที่จะได้คิดอะไรซะอีก
"คุณหนูลงมาทานข้าวได้แล้วนะคะ"
"ค๊าาาาา...จะลงไปแล้ววว"
ปัง! (เสียงปิดประตู)
"เจอแล้วสินะ ของสำคัญ :)"
