ณ หอพัก G
16.00 P.M.
เอี๊ยด!
"คุณหนูครับ ถึงแล้วครับ"
"ขอบใจนะ ^^"
"คุณหนูจะไม่ให้ผมไปส่งถึงห้องจริงๆ หรือครับ?"
"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อะไรแล้ว"
ในขณะที่นายคนรับรถกำลังพูดต่อฉันก็รีบลงจากรถและเดินเข้าไปในหอพักทันทีเพราะตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะมาตอบคำถามหรือคุยด้วยหรอกนะ
พอฉันมาถึงหน้าห้อง ฉันก็มองไปที่ห้องที่อยู่ข้างๆ ฉันก็พบจดหมายซองสีดำตกอยู่ทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมจดหมายส่งที่ห้องนั้นเพราะห้องข้างๆ ฉันไม่มีใครอยู่แล้วด้วย
เพราะด้วยความสงสัยหรืออะไรดลจิตดลใจฉันก็ไม่รู้ ฉันเลยเดินไปหยิบจดหมายซองนั้น แล้วแกะมันเพื่อที่จะเปิดอ่าน แล้วในซอง จดหมายมีแค่สร้อยที่มีสัญลักษณ์พระจันทร์ครึ่งเสี้ยงเท่านั้นและแถมสร้อยเส้นนี้ยังเหมือนกับอันที่ฉันเก็บมาเลย
ฉันหยิบสร้อยอีกเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าก็พบว่า...มันต่างกันเพราะมันหันคนละทิศทาง แถมสีสร้อยยังต่างกันอีกด้วย!?
สร้อยที่ฉันเก็บมาพระจันทร์จะหันไปทางซ้าย และมีสีทอง ส่วนอีกอันหนึ่งที่อยู่ในซองจดหมายพระจันทร์จะหันไปทางขวา แล้วเป็นสีเงิน แต่ทั้งสองอันจะมีหินสีเทาอยู่ตรงกลางเหมือนกัน ฉันมองไปที่สร้อยทั้งสองก่อนที่จะเก็บมันใส่กระเป๋า แล้วเข้าห้องของฉันทันที
พอเข้าห้องได้แล้ว ฉันก็โยนกระเป๋าและเปิดคอมเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับตราสัญลักษณ์ที่เกี่ยวกับดวงจันทร์เสี้ยว ฉันค้นหาในเน็ตก็พบว่ามันเป็นตราสัญลักษณ์ของอิสลาม แต่ฉันคิดว่ามันไม่น่าเกี่ยวกับอิสลามอะไรนั้นเลย กลับกันฉันกลับคิดว่ามันต้องเกี่ยวเด็กผู้หญิงที่อยู่ฉันใันแน่ๆ เพราะเธอก็เจอสร้อยแบบเดียวกันกับฉัน
แต่สร้อยที่เธอเจอก็คือสร้อยที่ฉันเก็บได้ แล้วสร้อยที่มาจากซองจดหมายมันคือของใครกันล่ะ!? ถ้าจะให้คิดว่าเป็นของเธอคนนั้นฉันคิดว่าไม่ใช่เพราะในฝันเธอใส่สร้อยที่มีตราสัญลักษณ์รูปดาว
ก๊อก! ก๊อก!
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องราวในความฝัน จู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู ฉันก็เลยเดินไปยังประตูและส่องตาแมวก่อน ก็พบว่าไม่มีใครยืนอยู่หน้่าประตูเลย พอส่องแล้วไม่มีอะไร ฉันเลยเดินกลับไปโต๊ะคอมฉัน แต่ฉันเดินไม่ทันห่างจากประตูเท่าไร ก็มีคนมาเคาะประตูอีก ฉันหันหลังไปมองประตูก่อนจะเดินไปที่ประตูอีกครั้ง แล้วส่องตาแมว แต่ผลปรากฏว่าก็ไม่มีใครเหมือนเดิม
และพอฉันส่องไปส่องมาก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินมาเคาะประตูห้องฉัน ในขณะที่เด็กผู้ชายกำลังจะเดินไป ฉันรีบเปิดประตูแล้วคว้าคอเสื้อเด็กผู้ชายคนนั้นไว้ทันที
"น้องคือใคร มาเคาะห้องประตูคนอื่นเนี่ยรู้ไหมมันรบกวนพี่"
"..."
"น้องชื่ออะไร?"
"..."
"น้องพักอยู่ที่นี้เหรอ"
"..."
ฉันถามไปกี่คำถามเด็กผู้ชายคนนี้ก็ไม่ตอบอะไรเลยหรือไม่พูดกับฉันเลยก็ว่าได้ เด็กผู้ชายคนนี้เอาแต่เงียบ ไม่ยอมปริปากพูดเลยแม้แต่คำเดียว พอเด็กผู้ชายเห็นฉันไม่พูดอะไร เขาเลยตอบคำถามที่ฉันถามไปเมื่อกี้มา
"ผมรู้ว่าผมรบกวนพี่...ผมชื่อ 'อลัน' ครับ และผมไม่ได้อยู่ที่นี่"
"แล้วน้องมาจากที่ไหน"
"ผมมาจากความฝันของพี่..."
"มะ...หมายความว่าไง!?!" ฉันตกใจกับคำตอบของเด็กผู้ชายตรงหน้ามากเพราะเขาบอกว่าเขามาจากในความฝันฉัน ทั้งๆ ที่ฉันไม่้เคยฝันถึงเด็กผู้ชายคนนี้เลย แต่พอฉันสังเกตดีๆ ก็พบว่าเด็กผู้ชายคนนี้สวมสร้อยคอตราสักลักษณ์เป็นรูปเมฆสีดำ?
จากความสงสัยที่จากเมื่อก่อนมีเยอะอยู่แล้ว ตอนนี้กลับเยอะกว่าเก่าเป็นสองเท่าเลยทีเดียว
ฉันมองไปที่เด็กผู้ชายตรงหน้าก็พบว่าเขาหันหน้ามามองฉันก่อนที่จะแสยะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว พร้อมกับพูดว่า "เจอกันอีกแล้วนะ 'องค์หญิงแห่งดวงจันทร์ :)' "
พอเด็กผู้ชายพูดจบ ฉันก็เข่าทรุดกับพื้นทันที แล้วจากท้องฟ้ายามเย็นกลายเป็นความมืดมิดสนิทก่อนที่มันจะเข้าครอบงำฉันก่อนที่ฉันจะไม่ได้สติอีกเลย...
