ผมว่าสักวัน ผมต้องตายเพราะเป็นโรคหัวใจแน่ๆ
เพราะเค้าคนนั้นคนเดียวเลยให้ตาย..
ชอบทำให้ใจเต้นแรงอยู่ได้..
แกร๊ก.. แอ๊ดด..
ผมรีบไขกุญแจเปิดประตูห้อง รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าผมยังคงไม่จางหายไป ไหนจะใจที่เต้นเร็วมากๆ จนจะระเบิด ให้ตายสิ!!
รุ่นพี่แม่งงงงงงงงงงง
ฮึ่ยย ! ผมนอนกุมน่าอกข้างซ้ายของตัวเอง พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นขึ้นมาทีไร หน้าก็ร้อนผ่าวอย่างกะเป็นไข้ ฮื่อ ใจก็เต้นแรง อย่างกะวิ่งออกกำลังกายรอบหมู่บ้านเลยอย่างไงอย่างงั้นแหละ
"หมา.."
รุ่นพี่ชานยอลคนหน้ามึน เพื่อนสนิทของเฮียคริสพี่ชายของผม
"อ้าวพี่ หวัดดี" คนตัวเล็ก ยกมือไหว้รุ่นพี่ตัวสูง ก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายเตรียมตัวจะกลับบ้าน
"จะกลับแล้วหรอ?.."
"หะ..อ้อๆครับ จะกลับแล้ว ขี้เกียจรอเฮียอ่ะ ?" คนตัวเล็กพูดพลางยู่ปากขึ้น บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ พี่ชายเค้าให้มานั่งรอ แต่กลับไปหลีสาวที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าเจอนะ แบคฮยอนจะทึ้งหัวให้ล้านเลย คอยดู!!
"ไปส่ง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"หะ?" แบคฮยอนเกาหัวอย่างงงๆกับท่าทางของรุ่นพี่ตัวสูง ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะไปส่งเค้าสักครั้ง แล้ววันนี้เป็นอะไร กินอะไรผิดมารึป่าววะนั้น ?
"เดี๋ยว พี่ไปส่ง"
