Ջահել տղան հանկարծ վեր թռավ քնից, տրորեց աչքերը: Առհասարակ քնած, թե արթուն, նա շարունակ խորհրդավոր ձայներ էր լսում, տեսիլքներ, պատկերներ էին գալիս աչքերի առաջ: Վախենում էր, գլուխը պտտվում ու աչքերը հոգնում էին լույսից: Այս անգամ էլ զարթնեց սարսափած, տրորեց աչքերը, լարեց ականջները: Ոչ, տեսիլք չէր. հրդեհ էր սկսվում: Դա բարի մի մարդու տուն էր, հենց անտառի ծայրին, մյուս տներից բավական հեռու: Տղան մի քանի վայրկյան զարմացած նայում էր կրակին՝ դա նրա կյանքի առաջին հրդեհն էր: Գեղեցիկ էր բոցի գալարումը: Եվ մութն էր գեղեցիկ: Բայց միայն այդ չէր, երևի բոլորիվ էլ այդ չէր: Ուրիշ միտք էր, որ այդ պահին խլրտաց նբրա սրտում. տուն էր այրվում, ուրեմն մեկ ուրիշն էլ կդառնա իր նման անտեր-անտիրական: Այդ միտքը մի վայրկյան տևեց: Նա ոտքի թռավ, վազեց դեպի կրակը: «Հրդեհ է, արթնացեք, արթնացեք»: Հրդեհը դեռ նոր էր սկսվում, և նույնիսկ տանտերերը հանգիստ քնած էին: Փայտը նոր էին կտրել անտառից, դեռ թաց էր, դրա համար լավ չէր վառվում: Տղան ճչում էր, կանչում: Գիշերվա, անտառի, երկնքի լռության մեջ՝ այդ կանչը զարհուրելի էր: Ու լսեցին մարդիկ: Բոլոր տներից դուրս թափվեցին, հասկացան կատարվածը, նետվեցին կրակի վրա: Նաև քաջ էին այդ բարի, արդար մարդիկ:
Հրդեհը հանգցրին:
