İstemsiz Hayat

Acılı Samimiyet

Yine yabancı gibiydim evimde acılarımı kimseyle paylaşamıyordum içimden içimden ağlıyordum evin içinde var mıyım ? Yok muyum ? Belli değildi ancak okulda  eğleniyordum. Ancak o zaman yüzüm gülüyordu. Ben bu dünyada sanki zorla yaşıyordum. Acaba sorunu bildiğim için mi öyleydi ? Korkuyordum hayatımdaki herkesi kaybetmekten ve bir daha acı çekmekten belkide o acıyı bir daha  görmemek için ölmek istiyordum. Hep çıkmaz yollara varıyordum ama sorunu bir türlü çözemiyordum. Kalbim acıyordu anneme artık bir şeyler paylaşmak istiyordum ama yapamıyordum. Annem ve babamdan göremediğim çok büyük duvarlar varmış gibi hissediyorum ama kırmaya çalışsamda yapamıyordum. Hep evden kurtulmaya çalışıyordum çünkü dışarıda kendimi daha mutlu hissediyorum evde nedense mutlu olamıyorum çünkü yalnızım oynayacak kardeşim paylaşacak bir abim ve ablam yok sadece aramıza yeni katılan bir kuşum var. O da oturma odasında geliyor yoksa gelmiyo salona götürdüğümde hiç bana gelmiyor artık onun içinde üzülüyorum herkezin benden nefret emesini değil beni sevmesini istiyordum bazen bunu başarsamda yine ayağımın üstüne düşüyorum.