THE AWKWARD DIARY OF A STARGIRL

//Η αρχή, το πιο ωραίο σημείο//

Το παθαίνετε και εσείς αυτό που καθόσαστε αμέριμνοι στην σκονισμένη θέση ενός λεωφορείου και χαζεύεται από έξω τους περαστικούς προσπαθώντας να καταλάβετε τι σκέφτετε ο καθένας; Να προσδιορίσετε αν είναι πραγματικά χαρούμενοι ή απλά προσποιούνται; Δεν θέλετε κι εσείς καμιά φορά να κατεβείτε κάτω και να τους ρωτήσετε τι έχουν; Και μετά, το μάτι πέφτει σε αυτόν που χαμογελάει στην οθόνη του κινητού του. Είναι χαριτωμένο μήνυμα από την κοπέλα του; Από την μητέρα του που ρωτάει αν φοράει ζακέτα; Μια αστεία φωτογραφία απο τον κολλητό του; Δεν έχει σημασία. Αρκεί που σχηματίστηκε αυτή η χαριτωμένη καμπύλη στο πρόσωπό του, γνωστή και ως χαμόγελο.

Συμβαίνει και σε εσάς να γινόσαστε συναισθηματικοί χωρίς ιδιαίτερο λόγο; Ένα τραγούδι που σας ανατριχιάζει και σας κάνει να θέλετε να αρπάξετε ένα τετράδιο και να αρχίζετε να γράφετε; Ένα βίντεο στις ειδήσεις που σας κάνει να βρίσετε από μέσα σας ή και απέξω σας αυτόν τον κόσμο; Ένα σχόλιο που το μόνο που προκαλεί είναι επιθυμία να χτυπήσετε αυτόν που το έκανε;

Ακούγεται το κλακ του διακόπτη, το δωμάτιο μένει σκοτεινό και μόνο μερικά πολύχρωμα φωτάκια μένουν αναμμένα να τρεμοσβήνουν. Μια βαθιά ρυθμική ανάσα ακούγεται και ένα πάπλωμα τραβιέται προς τα πάνω. Μάτια κλείνουν και τότε κάτι ανάβει μέσα στο κεφάλι μας. "...Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια έφηβη. Κανείς δεν μπορούσε να την δει παρά μόνο να την ακούσει. Κι όμως ήταν τόσο αγαπητή. Όπου κι αν την έβλεπες κρατούσε ένα χοντρό καφέ βιβλίο. Ήταν οι γνώσεις της. Ήταν η ζωή της..." Είναι ο εγκέφαλος που πάντοτε παίζει τον δικό του ρυθμό. Και αυτήν την ώρα θέλει να φτιάξει την δική του ιστορία.

Και όλες αυτές οι εμπνεύσεις έρχονται το βράδυ, την ώρα που δεν σκέφτεστε πολλά και προετοιμάζετε τον εγκέφαλό σας να χαλαρώσει και να κόψει τον δρόμο που σας συνδέει με την λογική σκέψη και τα συναισθήματα. Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί το βράδυ σας έρχεται η αναλαμπή για μια ιδέα που θέλετε να την κάνετε ιστορία; Σας κολλάει στο μυαλό μια μελωδία και θέλετε να την κάνετε τραγούδι; Ή μια βαθυστόχαστη λέξη που ακόμα και μόνη της θα μπορούσε να φτιάξει ένα ολόκληρο ποιήμα;

Μα γιατί τότε είστε πραγματικά ελεύθεροι. Τότε είναι που δεν είστε αναγκασμένοι να καθίσετε μέσα σε τέσσερις τοίχους και να παρακολουθήσετε έναν καθηγητή που βιάζεται να φύγει για την επόμενη ώρα. Και μετά για την επόμενη μέχρι να συμπληρωθεί η μέρα και να πάει σπίτι του όπου θα σωριαστεί σε ένα κρεβάτι κουρασμένος. Διάβασε, κουράστηκε, και όμως η ζωή του έδωσε μερικούς βαριεστημένους μαθητές και έναν πενιχρό μισθό. Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος. Κανένας δεν έχει πάθος. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο χρειάζεται... Είμαι μια έφηβη κι έτσι βλέπω τα πράγματα. Οι έφηβοι είναι τα πιο παρεξηγημένα πλάσματα, δεν νομίζετε; Τους συμπεριφέρονται σαν παιδιά αλλά απαιτούν να πράττουν σαν ενήλικες...